Elke vliegt uit

Daar was ze. De vrouw waar we al zo lang naar op zoek waren. Je moet weten dat in den beginne Amayzine ook in het Engels (iets met world domination en woeste plannen de wereld te veroveren) verscheen. Probleem dat zich direct aandiende was het vinden van een vertaler. Herstel: een vertaler die ‘ose’ spreekt, oftewel ‘ons soort Engels’. Ik heb er velen versleten. Een bedreadlockte Britse, een Zuid-Afrikaanse feministe, een dame uit Deventer die haar vak heus goed verstond maar die ik wel moest uitleggen wat ‘in de lampen hangen’ betekende en die heel ongemakkelijk keek toen ze mijn post vertaalde over waarom je geen panty’s moest dragen. Om haar benen een huidkleurig exemplaar.

Afijn. Op een zonnige dag sprak de toenmalige chef buitenland (zo noemden we haar functie echt niet hoor, maar hij plopt nu ineens op) dat ze dacht dat ze misschien wel iemand had gevonden. “Heb je die afspraak met de vertaler als je koffieafspraak met dit model voorbij is?” vroeg ik haar toen ik haar toevallig even ontmoette bij de wc.

Dat dit de vertaalster wás. Kundig en aan de buitenkant ook nog eens bijzonder goed gelukt. Geboren in Londen, gerijpt in Parijs, maar wel met een Hollandse habitat.

Elke was er en paste als een handschoen. Wil je je Engels opschroeven, dan raad ik je aan onze Engelse posts te lezen en je spreekt actueel en hip internationaal Engels. Haar stukken waren zo sterk dat Liesbeth (kundig ende kritisch) jubelde om de vertalingen van haar stukken. Eindelijk iemand die haar toon die zo nauw luisterde begreep en kon ombuigen naar een andere taal zonder de kracht te verliezen. Elke bloosde voorzichtig want verlegen, dat was ze. Toen nog.

Altijd een beetje op de achtergrond waar ze eigenlijk veel te knap en leuk voor was. Misschien kwam het door haar stille verdriet dat ze toen nog niet deelde, maar waar we later allemaal ontzettend deelgenoot van werden. Ik weet het nog zo goed. Ik stond bij Menno Kroon om een kerstboeket te kopen voor onze vriendinnen van Chanel die een nieuw kantoor betrokken, toen ik op mijn telefoon keek. Dat deed ik die dag om de minuut. De dag ervoor was Elke halsoverkop vertrokken. Nee, ze mocht niet alleen, Lil bracht haar naar huis, waar haar zus en zwager klaarstonden en ze reden naar wat de laatste tocht naar hem zou blijken. Afscheid van Stan. Haar diep geliefde vader. Stan die wij niet hebben ontmoet, maar heel goed kenden door alle anekdotes die Elke met ons deelde.

Snel, heel snel kwam ze weer werken. Wat moest ze thuis? Ze hoorde hier. Bovendien was ze nodig. Liesbeth spreidde haar vleugels uit, dus er kwam een gaatje. Dat werd gevuld door Kiki, maar we hongerden naar meer editors. Ik sprak met mensen. En weer, en weer, maar ik had haar natuurlijk al lang gevonden. Ze zat daar, maar vier meter van me vandaan. Aan mij de taak haar ervan te overtuigen dat ze het kon. Toen dat lukte, was ze los. Ontkoppeld. Niks meer verlegen. Elke werd onze dj, onze Elkeholic en ons huismodel. En hoe handig was het dat je altijd iemand had waar je naar kon roepen hoe een verbindingsstreepje nou ook alweer heet in het Engels?

En nu is het moment daar. Elke vliegt uit. Mijn lieve Daan die dus tot we ouwe besjes zijn bij me blijft (wij hebben geen uitvliegbehoefte meer en weten dat je het leuker dan hier niet gaat vinden) zei het zo mooi: ‘Amayzine is een springplank die jonge mensen laat zien waarvan ze zelf niet wisten dat ze ertoe in staat waren. Je beweegt er veilig op en dan ineens zet je af, zo hard dat je de hoogte in gaat. Heel hard en heel hoog.’ Dat, lieve Elkie, is wat ik jou wens.