Geen knuffelaar zijn in kleffe tijden

Zou ze verliefd op haar zijn, vroeg ik me af toen ik een best wel innig kiekje op Insta zag. Hoofd tegen hoofd, lijf tegen lijf, toch een beetje de partnercode. Was niet zo, want een dag later presenteerde ze haar nieuwe man aan de wereld. Foutje, bedankt.

Ik ben niet zo klef, nooit geweest en ik vrees voor de knuffelgrage mensen in mijn leven dat ik het ook nooit echt ga worden. Met de geliefde? Jazeker. Met de logeerhond? Non-stop en dan moet iedereen ook een beetje opschuiven op de bank zodat ze erbij past, als het even kan. Met de rest? Nee, die vergeet ik. Ik kruip niet lekker even tegen iemand aan, slinger mijn been niet over dat van mijn beste vriendin en zit niet met mijn bovenlijf tussen benen op het terras. En toch zie ik het overal, een soort vrijelijke sixties-seventies-liefde, waar iedereen aan doet. Ik begin al een beetje te schuiven als de één bij de ander op schoot kruipt en van plan is om te blijven zitten. En daarom vraag ik me af: ben ik de uitzondering, de vreemde eend, ben ik preuts?

Na wat degelijk onderzoek op Google voelde ik me binnen een seconde verwaarloosd. Ik tikte in: waarom knuffelt de één graag en de ander minder? Het kán in je aard zitten, maar het heeft toch ook te maken met al het gekroel als kind met je ouders. Met deze theorie gaat iets he-le-maal mis, want mijn moeder heeft me mijn hele leven platgeknuffeld. Maar het kan dus zeker zijn dat je het gewoon niet zo goed kent en daarom niet doet. Logische logica.

Even lekker kroelen is trouwens wel goed voor je. Er komt oxytocine vrij en dat zorgt voor een lagere bloeddruk en minder stress. Misschien is dát het. We stressen allemaal de pan uit, vooral vrouwen, en dat moeten we gewoon flink van ons afkroelen. En omdat alles op Insta moet, sharen we ons knuffelen ook ruim. Ja, klinkt als mijn boerenverstand op de top van haar kunnen.

Toch skippen mijn aard en ik deze trend even. En als mijn aard er oké mee is, dan vermoed ik dat mijn aura heel hard begint te sputteren. Die houdt er ook van dat benen en armen bij zichzelf gehouden worden, is gesteld op een vierkante meter lucht en vindt dat de knuffel af en toe spontaan uitgedeeld wordt: bij plotse liefde, een traan of bij het vozen. Het is dus niet dat ik niet van jullie hou, ik ben gewoon geen knuffelaar in kleffe tijden.