Deze man is misschien nog belangrijker dan Alessandro Michele

Dus ik was aan het winkelen. Wil je weten waar, dan verwijs ik je naar mijn post van gisteren met mijn geheime Puglia-parels. Terwijl ik jurkje nummer vier met een ‘ja, ik wil ‘m’-knikje aan de verkoopster overhandigde, werd ik op mijn schouder getikt. Ik was even bang dat het de andere vrouw in de winkel was die al best lang op de kleedkamer wachtte die ik bezette, maar het was haar man.

‘Uw schoenen, heeft u die een jaar of drie a vier geleden gekocht?’ vroeg hij terwijl hij wees naar mijn Gucci-sandaaltjes. Ik knikte instemmend. Ja, dat klopte, maar ik vond ze nog steeds mooi en ‘commodo’ en ze bleven goed, dus waarom zou ik ze weg doen? De man begon te glimmen. ‘Ik ben gek op mooie sandaaltjes in de zomer.’ Begin over mode en de praatknop gaat aan bij mij. ‘In Nederland heb ik ook nog Balenciaga-sandalen, maar ik moest nu eenmaal keuzes maken.’ De man glom nog meer. ‘Hij heeft ze gemaakt,’ vertelde zijn vrouw trots. ‘Deze én je Balenciaga’s.’

De man bleek de hofleverancier van alle lederwaren van Gucci. Al jaren. Vroeger ook van Balenciaga, maar met de komst van Alessandro Michele kon hij de andere merken niet meer bedienen. ‘De verkoop van schoenen is met 200% toegenomen,’ sprak hij. Hij ondersteunde zijn woorden door van zijn handen een kommetje te maken en met zijn duim de andere vingers te raken. ‘Come lo posso fare?’ Hij maakte 330 paar schoenen per dag. 330 paar! Ik kon hem alleen maar bedanken voor al het moois en fijns. En zijn vrouw zeggen dat ze een heel gelukkig mens was.