Ik ben 31 jaar en als de dood voor horrorfilms

Netflix is een nieuwe film rijker en het is er één waarvan je het binnen een minuut in je broek doet. Als ik alle headlines mag geloven, want meer lees ik niet. Veronica heet de horrorfilm. De situatie is, dat ik als de dood ben voor films die eng zijn (dit artikel heb ik daarom ook níet gelezen) en daarom doe ik er álles aan om de trailer niet te zien en er niets over te lezen. Als je zoekt naar een heldere samenvatting van de film, dan ben je hier dus aan het verkeerde adres.

Ik was dertien jaar en het leek een uitstekend idee om iets spannends te kijken bij de chips-en-cola-middag met vriendinnen. Echt, ik zie mezelf nog achter het kussen kruipen op de bruine leren bank bij het vriendinnetje in het Zeeuwse dorpje Bruinisse. The Sixth Sense was de aanstichter. Die met dat lieve, kleine bloempot-kapsel-jochie dat ineens “I see dead people” zegt. En dat ik na afloop op weg naar de bushalte langs een begraafplaats moest en het al bijna donker was. Niet dat dit laatste iets uitmaakte, want het ventje zag ze ook gewoon overdag. Ik ben nooit echt een hardloper geweest, maar toen had je me kunnen verwarren met een sprinter. Ik heb nog nooit zó snel honderd meter gelopen. Dood-dood-dood-eng.

Dat was het begin. Achttien jaar later ben Ik stukken verder dan toen. Zo herken ik aan de eerste muzieknoot onder een trailer de kans op horror. Net als bij een iets te lange stilte, een huis dat net te donker is om gezellig te zijn of de belichting die wat naar het koude is getrokken. Allemaal kans op thrillers van het horrorachtige soort, waarbij ik snel naar de wc ren of mijn telefoon zo houd dat ik het televisiescherm niet zie. Anders slaap ik zo weer tien nachten met alle lichten aan in huis. Vroeger hoor; ik ben achttien jaar ouder en heus écht wel wat verder. Ik doe nu alleen nog maar het licht op de gang aan als ik alleen slaap en per ongeluk een milliseconde iets engs heb gezien op tv. Het gaat dus beter met me.

Geef me bloedstollende actiefilms met levensechte kidnapscenario’s of een good guy die alle bad guys omver knalt en ik drink ondertussen rustig mijn koffie op. Maar alleen de begeleidende afbeelding bij het nieuwsbericht over de engste film óóit op Netflix geeft me al klamme handjes en een ferme hartslag. Hoe verzin je dit soort zieke shit, jongens? En waarom zou je het in he-mels-naam willen zien? Ik snapte het toen niet en ik denk dat ik het never nooit niet ga begrijpen. Maar ik heb je in ieder geval even getipt.