Paris Roadtrip in 8 bizarre feiten

Dus we gingen naar Parijs. Met de auto. Want wij zijn team Renault. En mijn verse Twingo is van de unieke la Parisienne-familie, dus ze verdiende het om haar roots te leren kennen. Bovendien houd ik van lange autoritten met collega’s. Zo lang kletsen gaat over in het bijna broek bevochtigen van het lachen tot heel hard meezingen met Marco. En Guus. En Kenny. En dan bekennen dat je Gers Pardoel best een beetje niet geheel onaantrekkelijk vind en dat je er allemaal zo over blijkt te denken. Afijn. Parijs dus. Met zes vrouwen. Dan gebeuren er dingen. Zoals deze.

1. De tankblamage

Je blijft je afvragen waarom er geen benzine uit de tank rolt. Twiggy (zo heet ze) heeft dorst, mensen, dorst. En we moeten nog naar Parijs. Hup, hup. Als het na twee pogingen nog niet is gelukt, ga je eens rond kijken. Vooraf betalen, ahaaaaaaa. En dan hoop je zo ontzettend diep vanbinnen dat er geen cameraploeg van Bananasplit om de hoek komt stappen.

2. Ik zou het pistache noemen

Dus je gaat naar de kassa om te betalen. Hoe het werkt? De man antwoordt in zijn beste Belgisch. ‘Dade gij awel alleen casj kunt betalen.’ Oh. Contant. Ik kieper mijn portemonnee leeg. Wie heeft er in vredesnaam nog contant bij zich vandaag de dag? En of hij écht geen American Express accepteert? En hoeveel benzine moet ik dan inkopen? Ik heb Twigs nog maar net, dus ik heb eigenlijk geen idee wat een volle tank me gaat kosten? ‘Is het den witte wagen?’ vraagt de pompbediende. Ik antwoord dat ik het liever pistache zou willen noemen en vind dan een Lilian achter me die krom staat van het lachen.

3.  Dus we waren niet in Parijs

We vonden het ineens al zo snel gaan. We mochten van de snelweg af en Google Maps gaf nog zes minuten aan. Dat het wel een beetje een buitenwijk was. Dat ik dacht dat we vlakbij Pink Mamma (het restaurant du moment) zaten, maar dat dit blijkbaar iets verder weg is. Dat je eigenlijk je teleurstelling wilt wegpuffen omdat we dachten dat we in hartje Parijs zouden zitten, maar dat dit toch wel een ander verhaal is. En dat je er dan achter komt dat je in een ander dorpje bent beland met hetzelfde adres. En dat je je dan zo ontzettend blond voelt.

4. Over blond gesproken

Je had dus ook te veel betaald voor de tank. Cash. Want Twiggy heeft een klein buikje en is een goedkope dame. Dus een beetje tank kost je maar dertig euro, terwijl je veertig hebt betaald. Dat je de tien euro die je heel, heel, heel goed kon gebruiken toen de tolweg ook geen American Express accepteerde en al onze pinpassen pertinent werden geweigerd.

5. Napoleon, van de snoepjes

Dus we vonden uiteindelijk ons appartement (aan de Rue de Fidelité), dropten onze bagage (met een FORTUIN aan kleding en tassen) en reden verder op zoek naar de dichtstbijzijnde parkeergarage. Nu grossiert Parijs in parkeergarages, schoon en betaalbaar bovendien. Op de terugweg zocht ik een benchmark om de weg naar de garage te herinneren. Op de hoek zat café Le Napoleon. ‘Die onthoud ik,’ sprak een van ons wier naam ik om privacyredenen niet zal noemen. ‘Van de snoepjes!’

6. Kiki Verstappen

Ken je nog die van Kiki met straatvrees? Als in: rijvrees? Als in: Panikiki achter het stuur? Nou, die Kiki die heeft dus keihard (niet keihard maar symbolisch gesproken) in een strakke streep naar Parijs gereden. En dat voelde als een wedergeboorte, met dank aan de Clio. ‘Ik zat lekker hoog, ik voelde me veilig, ik had overzicht.’ Kiki en de Clio, een goed setje.

7. De koe die lacht

Die laat ons ook lachen. Een bakje La Vache Qui Rit kan pu-rie-ma dienen als avondeten in de auto. Vlekt stukken minder dan de vegan boerenkoolsalade van Wild & The Moon en is natuurlijk veel Franser ook. Aftoppen met een nachochipje en wegspoelen met een colaatje light en voor je het weet zit je in de lichtstad.

8. Schijn bedriegt dus echt

En niets is wat het lijkt. Dat ook. Heus, ons Airbnb’tje was prima, maar op de foto’s zag het er stukken koninklijker uit dan het in het echt was. Geen kast, geen kapstok, geen marmeren badkamer. Kussens zo dun als servetjes, geen spiegel te bekennen. Het zou geschikt zijn voor groepen tot tien personen, maar ik kan je vertellen: dan kom je meteen in het Guinness Book of Records. En ik weet niet WIE de foto’s voor de site heeft gemaakt, maar als je dit leest; je mag VANDAAG nog bij ons komen werken, want man oh man, wat kun jij dingen mooier maken dan ze zijn.

Meer Parijs? Dat komt, hoor. We maken een krant. Een kránt. Wordt vervolgd.