Toen mijn liefde en ik krap een half jaar geleden een huis kochten in Utrecht was er één regel: geen nieuwe knuffels meer. Ja, ik heb er een handje van te denken dat de beesten ‘leven’ en kunnen ‘stikken’ onder de deken, maar op een gegeven moment kruip je langzaamaan tegen de 30 aan en denk je: Kiek, grow up. But I don’t wanna. Het rebelse kind in me zag op de luchthaven van Costa Rica deze lieve sloth (een luiaard ja, maar het Engelse ‘sloth’ klinkt leuker) en dacht: fuck it, deze gaat mee naar huis. Aangezien het vinden van de sloth een heuse zoektocht bleek te zijn (die beesten slapen 20 uur per dag en komen alleen naar beneden om te kakken HAHA), wat op de valreep tóch nog lukte, vind ik dat het mag. Dus sorry, Sander, deze kleine luiaardbaby komt linea recta mee naar huus. Joe!

P.S.: Ze heet trouwens Sjors. En nu op je allerslissendst: Sjors de slissende sloth slaapt ’s avonds zonder sokken.