Er is maar één ding dat mijn tankirritatie langs de snelweg kan verzachten: Starbucks. Ik gok dat de barista langs de A4 richting Amsterdam mijn bestelling inmiddels wel kan dromen. Zo rond een uurtje of negen wandel ik binnen met een dringend cafeïneverzoek. Een cappuccino met een dubbele shot espresso die zo af en toe wordt aangevuld met een scheut karamel flavour voor extra genot. En als het echt feest is, neem ik het welbekende chocolate cookie, de raspberry cheesecake of Oreo-taart mee richting de Amayzine-redactie.

Bovenstaande drie waren wat mij betreft wel echt de winnaars als het ging om een Starbucks-lekkernij. Tot… Kiek en ik het vliegtuig in stapten richting Ibiza. Op Schiphol nog even snel een coffee to go meepakken om vervolgens richting de gate te (snel)wandelen. ‘Oh, en doe er maar zo’n muffin bij. Lekker voor in het vliegtuig.’ ‘Wil je de muffin ook to go?’ vroeg het meisje achter de kassa. ‘Dat is namelijk niet helemaal de bedoeling…’ Niet de bedoeling? Sorry? En daar werd het bordje met de muffin onder onze neus geschoven. Oh god, natuurlijk is dit niet helemaal de bedoeling. De muffin was warm, met een vulling van gesmolten melkchocolade met bovenop een geflambeerde marshmallowexplosie. Zoiets lekkers, dat mag no way aan de binnenkant van een zakje worden gekleefd. Dit moet warm. Gesmolten en perfect van temperatuur rechtstreeks onze mond in. De S’mores muffin van Starbucks dus, onthoud ’m. Ik heb nú al zin in maandag: een lege tank en de A4…