eten met stokjes

En hoe mijn reputatie kapot ging

Of je een minuutje hebt, want ik wil het eeeeven met je hebben over eten met stokjes. Ik heb theorieën over dit specifieke gereedschap. Sinds kort worden die theorieën onderbouwd met levensecht bewijsmateriaal uit de praktijk. Komt ‘ie: eten met stokjes is slecht voor je reputatie. Die van mij ging gewoon aan gruzelementen. Kapoet.

Ik ging lunchen met een groot gezelschap. Ik ging lunchen met een groot gezelschap, juist. Met dit gezelschap lunch ik niet iedere dag moet je weten, als in: ik zie ze zo af en toe. En daar waren de stokjes, de eetbare tafel met allerhande goddelijks en de dumpling. De dumpling was gelakt met glibberigs en ik had gladde stokjes. Dit was trouwens dumpling twee, want dumpling één was vlekkeloos op de plaats van bestemming aangekomen zonder dat íemand het zag. Maar dat gelooft nu niemand meer.

De situatie: iedereen om me heen manoeuvreert alsof ze met stokjes zijn geboren in plaats van met handen en ik mis íneens de motoriek. Ging ik pas nog eten met Kiek, stokjes included, leek het mijn tweede natuur en nu zijn stok 1 en stok 2 totale vreemden van elkaar. En er lag een vork naast, dat was misschien nog wel het allerergste van de gebeurtenis. Ik had mijn blunder helemaal nooit hoeven begaan, want. er. lag. een. vork. Op het moment dat mijn stokken-fail van start ging, vestigde ik ook nog even de aandacht op me, myself en ik. Gewoon om er zeker van te zijn dat je niet een beetje afgaat, maar genadeloos hard. Ik manoeuvreer stok 1 en 2 om de exotische plant richting dumpling 2, blijf in de lucht hangen met stokjes, zeg iets tegen mijn tafelgenoten en krijg de volle aandacht, ik vervolg mijn weg de hoek om naar dumpling 2, doe een greep, de dumpling glibbert en glijdt, ik poog nog een keer, heb beet, hengel de dumpling binnen en hij smakt zo náást mijn bord. Even voor de duidelijkheid: het ontgaat níemand. Ik grinnik oenig en probeer de dumpling weer aan boord te krijgen. Die vecht voor z’n leven en spartelt tegen.

Onze lieve Annabelle deed nog alsof het niet erg was, maar gaf later toch maar toe dat het erg was. Ik wijt het maar gewoon aan de te gladde stok, doe dan maar van het goedkope en stroeve soort graag, en dat door de bibberende omstandigheden mijn stokjes-motoriek he-le-maal zoek was. Ik betwijfel of die ooit nog terugkomt, want ook die schaamt zich waarschijnlijk kapot. Ik weet niet wat jij doet, maar ik eet het komende jaar met mes en vork. En ik blijf binnen. Lekker was het wel trouwens.

PS… Als je nog even hárd wil lachen om andere blunders bij het eten, dat kan.