Waarom willen we toch altijd zo aardig zijn?

“Heeft uw vrouw tijd om mijn nagels te doen vandaag?” Ik bel met onze vaste nailbar. Een Vietnamees echtpaar waar je altijd terecht kan, het ruikt naar een bad van acryl vermengd met aceton en er hangen grote schermen met verheffende programma’s als Say Yes To The Dress, My 600 lb-Life en natuurlijk 17 Kids and Counting. Heerlijkheid, kortom. Het enige is: als zij je nagels doet, zit het perfect. Bij hem begint het chippen al na een dag of drie. Maar ja, durven wij hem om haar te vragen? Zij spreekt geen Nederlands dus je afspraak maak je met hem.

Gevalletje knoop in je buik. Maar omdat ik nu eenmaal geen 45 ben geworden om dit soort situaties niet aan te kunnen, bel ik, schraap ik mijn keel en vraag ik zo niets-aan-de-hand-mogelijk of zijn vrouw tijd heeft om mijn nagels te doen. Nu maar hopen dat dit is doorgekomen, anders moet ik ter plekke nogmaals om haar vragen en dan wordt het echt ongemakkelijk.

Wij vrouwen. We weten precies wat we willen, maar erom vragen, dat vinden we lastig. Hoeveel vrouwen ik wel niet ken die niet blij zijn met hun werkster. Al vijf jaar. Maar niets zeggen, hè. Niets zeggen. Want da’s onaardig. Dat je elke week 50 euro betaalt aan iemand waar je niet blij van wordt, is vooral onaardig voor jezelf, maar we veranderen het niet.

Ik ben toevallig wel heel blij met mijn schoonmaaksters, maar ik vond het dan weer een enorme drempel om hen te vragen of ze de tas met lege flessen en de doos waar onze nieuwe tv in zat wilden weggooien. Maar waarom? Moet ik het dan zelf doen?

Een ander ding is iemand ergens op attent maken. Ik vergeet nooit mijn eerste show bij Hermès. De pr-dame stond op me te wachten, maar ik kende haar verder niet. Ze was prachtig, lief en geweldig gekleed. En haar gulp stond open. Zeggen of niet zeggen, dat was de vraag. Ik deed het en tot op de dag van vandaag is ze me dankbaar.

Iemand zeggen dat een pepermuntje nemen (of tanden poetsen) geen slecht idee zou zijn, een zakdoekje aanbieden omdat er iets aan de neus hangt. Ik denk als je er geen big deal van maakt het ook niet onaardig overkomt.

Dus als de nagellakmeneer straks aan mij vraagt waarom ik zijn vrouw wil, zeg ik het gewoon. Bij haar blijft het lang zitten, bij jou niet. Misschien werken jullie net anders en slaat dat bij mij minder goed aan. Gewoon recht voor z’n raap en eerlijk. Ik hoop dat het me lukt.