6x waarom je Dix Pour Cent moet zien
Mag ik weer even het Netflix-evangelie prediken? Ik heb een nieuwe vangst te pakken en die MOET ik gewoon met je delen. Dix Pour Cent is wat je moet zien en wel hierom. De serie gaat over een acteursagentschap in Parijs (vandaar de titel, want zij vangen tien procent van de gage van de acteurs) en is om honderd redenen heerlijk kijkvoer.
1. Parijs
Daar speelt het zich af, dus alles ademt de mooiste stad van de wereld.
2. De Fransen
Ik heb jaren voor Marie Claire gewerkt dus ik weet hoe het is op de Parijse burelen. Daar kan het er hard aan toe gaan en de tweede versnelling, die kennen ze niet. Uiteindelijk kom je erachter dat het er iets rottiger uit kwam dan bedoeld. Ze zijn zo kwaad nog niet. En blaffende honden… die bijten niet.
3. De acteurs
Wij kennen ze misschien niet allemaal, maar de grap is dat in elke aflevering een gastrol is weggelegd voor een bekende Franse acteur of actrice. Isabelle Adjani, Cécile de France, Juliette Binoche en een hele trits acteurs die wij niet kennen maar waar alle Fransen woest voor applaudisseren omdat ze ‘die en die’ hebben weten te strikken voor de rol. Gerard Depardieu schijnt de enige te zijn die niet wilde en de makers konden het niet laten om daar toch een keer een klein grapje over te maken in het script.
4. De lesbische verhaallijn
Voor de vaak toch wat conservatieve Fransen is het extra leuk dat er een uitgesproken lesbiënne (dit moet je trouwens niet tegen een lesbiënne zeggen) een hoofdrol heeft. Andrea Martel (‘Ik heb heus geslapen met mannen, maar vond het dodelijk saai’) kan heerlijk jagen op de dame van de belastinginspectie die de administratie (die natuurlijk van geen kanten klopt) komt controleren. Ik ben nog niet zo ver, maar er schijnen vrij uitgesproken scènes in te zitten.
5. Het diplomatieke spel
In de eerste aflevering krijgt de agent van Cécile de France te horen dat de hoofdrol in de film van Quentin Tarantino (waar ze al twee jaar voor aan het trainen is) niet doorgaat omdat ze te oud is. haar agent durft het haar niet te zeggen en ontwijkt haar op een vrij komische manier. Vervolgens gaat zijn collega Nicolas thee drinken en macarons eten met een van de producers van de film. Hij vraagt hoe de opnames gaan. En ach nee, natuurlijk begrijpt hij de beslissing over Cécile. Zo gaan die dingen. En of hij misschien ergens mee kan helpen. Of ze bijvoorbeeld alle vergunningen al hebben om te filmen in Parijs. Want dat allemaal nabouwen in een studio, goh jeetje, da’s een duur grapje toch. Nicolas gaat voort. Hij kent de burgemeester goed en ook degene die over de toestemmingen gaat. Dan valt er een kleine stilte. De producer wil bijna een hapje van haar macaron nemen als ze ziet wat hij bedoelt. Ze kijkt hem aan. Bedoelt hij wat ze denkt dat hij zegt? Inderdaad knikt hij. ‘Geen Cécile de France, geen Parijs.’ Heerlijk.
6. Het keten op kantoor
Het hondje van Ariëtte dat (SPOILER) met de boxershort van Nicolas door het kantoor loopt als Nicolas uit huis is gekwakt door zijn vrouw (omdat hij niet heeft verteld dat Camille die ook op kantoor werkt en met hun zoon heeft gezoend, die Camille dus, zijn dochter is). Of mijn lievelingspersonage Hervé, die alles probeert te lijmen en te redden en die achter een archiefkast een beroemde actrice belt en zich voordoet als Pharrell zodat zij als nuffige actrice overkomt bij de casting director zodat ze zonder nee te moeten zeggen de rol niet krijgt. Ben je er nog? Afijn, het is intens vermakelijk en Frans en mooi en slim en Frans en Parijs en verfijnd en ik kan niet wachten tot ik vanavond weer op die rode button mag drukken.
En als toetje nog wat heerlijke Parijs-tips.
