Dagboek van een model
Lily spendeert haar dagen als model en holt van shoot naar show en door naar weer een casting. Op Amayzine vertelt ze je alles over hoe haar leven écht is. Onder een andere naam, dat wel, maar dat betekent dat ze alle juicy details kan delen. Deze week wat er gebeurt als je ziek bent en de halve nacht boven de pot hangt.
Deze week zou een heftige week worden. Maandag en dinsdag werken, die avond door naar het vliegveld en schieten op een prachtige locatie buiten Milaan. Daarna zou ik doorvliegen naar Londen voor een job en vervolgens het weekend weer lekker thuis zijn. Maandag en dinsdag verliepen voorspoedig en eenmaal in het vliegtuig deed ik mijn ogen dicht voor een powernap. De calltime de volgende ochtend was vijf uur en ik zou pas om half één in mijn hotel aankomen. Thank god voor make-up artists die wallen weg kunnen werken.
Helaas verliep mijn nacht wat anders dan gepland. Ik voelde me al een aantal dagen rillerig en modellen zijn geen superhelden. Ik snap dat jullie dat denken, want wij dragen ook van die vette pakjes en verbeteren de wereld. Maar zelfs een model wordt nog wel eens ziek. De hele nacht heb ik geen oog dichtgedaan en de helft van de tijd met mijn haar in een knot (mijn hersenen werkten nog) boven de wc gehangen. Ik vond dit de charmantste beschrijving die ik kon verzinnen.
Toen mijn wekker af ging, ben ik gaan douchen, heb mijn huidkleurige modellensetje aangetrokken en ging naar de kamer van de make-up artist. Ik had de producer een bericht over mijn ‘situatie’ gestuurd, dus ze kwam even checken hoe het met me ging. Ik blufte dat ik me al wat opgeluchter voelde.
Daarna reden we met het hele team een uur naar de locatie over hobbelige slingerweggetjes. Iedereen kon wel merken dat het toch niet zo goed met me ging en dus besloten ze dat ik eenmaal aangekomen even moest gaan liggen. Het team was onwijs lief en vroeg of ik het wilde proberen of dat ik toch liever terugging naar het hotel. Ik besloot stoer te zijn en wilde het proberen. Als ik namelijk eenmaal mijn professionele gezicht op zet, gaat het altijd wel. Het team was nog enthousiast over de foto’s ook. Helaas had ik deze keer niet goed genoeg naar mijn lichaam geluisterd en na drie outfits was het toch echt beter om te stoppen (lees: was ik ondertussen in de bosjes alweer over mijn modellennekje gegaan). Gelukkig waren we niet al te ver van Milaan en kon het team een nieuw model oproepen om de shoot af te maken. Ik ben door een driver teruggebracht naar het hotel, waar ik op een heerlijk rijst-en-waterdieet besloot te gaan.
Op het moment dat ik dit schrijf lig ik in bed met een kommetje rijst in een hotel ergens in Italië. Gelukkig heeft mijn moeder me al toegezongen via Facetime, dus ik voel me toch een beetje thuis.
Ziek zijn is vervelend, maar ziek zijn in het buitenland, in je eentje en terwijl je graag had willen werken is ronduit kut. Niet alleen van het ziek zijn baal ik, maar ook van het feit dat ik het gevoel heb dat ik een heel team teleurgesteld heb. Of ik nog doorga naar Londen of toch besluit een ticket naar huis te boeken weet ik nog niet. Maar dat zijn weer zorgen voor morgen en ik hou wel van een last-minute beslissing. Living on the edge.
XX Kusjes van Lily
