We kunnen er niks aan doen: daten in Nederland is gewoon verschrikkelijk

Daten is ruk. R-U-K. Meer of minder kan ik er niet van maken. Het hele proces is gewoon vermoeiend, stom en verwarrend. Want wanneer spreek je van daten? Oké, je hebt een date gehad – je bent wat gaan drinken, je hebt misschien wat gegeten, maar en dan? Is het je scharrel, ben je exclusief en zo nee, na de hoeveelste date ben je dat dan wel? Pff, ik vind het allemaal maar lastig in Nederland. Er wordt vaak ook zo geheimzinnig over gedaan: ‘die scharrelt met die’, ‘ik hoor dat die en die daten’. En dat enorme grijze gebied van de eerste date tot aan het officieel maken (of als het niks wordt na, zeg, vijf dates? Ben je dan een ex-scharrel of een ex, of juist een ex-niks?). We worden als Hollanders vaak als nuchter neergezet, maar qua daten mag het van mij af en toe wel íets minder nuchter. Iets meer romantiek. En ook zijn we vaak recht voor z’n raap, maar dat zijn we dus qua daten ab-so-luut niet.

Geef mij dus maar zo’n Amerikaans datingscenario. Jaja, ik weet het, niks is zo mooi als in de films, maar dit doen de Amerikanen toch wel effe een stukkie beter dan wij, hoor. Je wordt gewoon duidelijk op date gevraagd. Geen vaag gedoe, heel simpel: ik vind jóu leuk, ik wil met jóu op date. Hopsakee. Nu doen die Amerikanen vaak wel gas op die lolly, want ik heb even een persoonlijk steekproefje gedaan onder wat Amerikaanse leeftijdsgenoten. Ik kan je vertellen: die hebben van het hele scharrelgebeuren nog nooit gehoord. Nee, daar word je opgehaald (oké, je met een auto op laten halen in Amsterdam is niet praktisch, maar je begrijpt m’n idee), is er daadwerkelijk een plan waar te gaan eten en is het héél duidelijk dat het hier om een date draait.

Niet alleen Amerikanen, hoor. Neem First Dates als voorbeeld. ‘Onze’ Nederlandse versie is vaak zó ongemakkelijk (je hoort me overigens nooit klagen over leedvermaak hoor, ik vind het een heerlijk programma met vaak echt leuke mensen) en ik heb nou niet het idee dat mensen er écht serieus in staan. Vaak durven ze er niet echt voor uit te komen. De Britse en Nieuw-Zeelandse edities die ook op de NPO te zien zijn, zijn van een heel ander kalibertje. Hier zijn mensen echt op zoek naar mensen waarmee ze willen daten. En daar zijn ze ook heel duidelijk in.

Misschien dat wij het daarom ook een ‘scharrel’ noemen in het Nederlands. Vertaald naar het Engels is dat namelijk ‘free-range’, wat zich weer terugvertaald als ‘vrije uitloop’. Nou, dat vrije uitloop is het zeker, want dat grijze gebied a.k.a. scharrels is waar veel liefdeslevens van semi-singles om draaien in Nederland. Een vrije uitloop, geen verantwoording afleggen (want jullie zijn scharrels, geen relatie), ondertussen hier en daar weer op marktonderzoek (want weer: niet exclusief). Zoals ik al zei: he-le-maal ruk.

Ik pleit bij dezen om de opzichtige romantiek wat meer terug te brengen. Ik heb namelijk soms het idee dat het datinggehalte in ons kikkerlandje is gedegradeerd tot Tinder en Happn-verhalen, een uitzonderingetje hier en daar waarin het uitmondt in een relatie, maar in 99% van de gevallen eindig je met een vage scharrel, een booty call of een friends with benefits. Het gesprek over wat je nou eigenlijk bent van elkaar wordt vaak vermeden. Stom grijs gebied. Grijs Nederland met z’n weer, grijze daters en grijze vrije uitloop.