Amayzine
Dingen die je herkent als je haast hebt
En nog eentje en nog eentje, en nog een Facebookmeme en nog zo’n fijne video van Tasty. Ik kan mezelf hélemaal verliezen in filmpjes. Dat is levensgevaarlijk want het is altijd ‘ineens’ tijd om te gaan en dan slaat de paniek toe. Een race tegen de klok, drie keer per dag. ‘Hurry’ zou mijn doopnaam kunnen zijn. Dit ga je herkennen als jij ook áltijd haast hebt:
- Haast in combinatie met een kledingcrisis, dat is de meest giftige cocktail die er bestaat en die ziet er ongeveer zo uit: T-shirt aan, T-shirt uit, tussendoor veeg je een foundationvlek in je kraag en door. Je stapt van de ene in de andere broek en graaft als ‘n mol tussen een Mont Blanc aan schoenen. De hel op aarde.
- Dat gegraaf resulteert in een ‘Mijn Leven In Puin’-situatie. Alsof er een atoombom in je kamer ontploft is. Ik kan er trouwens ook wat van in de keuken hoor: borden, pannen en glazen balancerend in een toren van Pisa. Hang in there, ik ruim het straks op.
- Als ik dan het huis uit ben gestormd, krijg ik onderweg naar mijn afspraak altijd een kleine hartritmestoornis: heb ik mijn stijltang uit het stopcontact gehaald? Staat het gas uit? En: branden de kaarsen nog?
- Gassen, gassen, gassen, alsof je leven er vanaf hangt. Inclusief inhaalmanoeuvres waar Max Verstappen jaloers op is.
- Deuken in je verse nagellak, want nét toen je klaar was met je manicure brak de pleuris uit. Lovely.
- Je bent een pro in blind make-uppen. Een lipstickje op de fiets? Peanuts.
- Oeps. Je zit in op de fiets en realiseert je ineens dat je nog droogshampoo in je haar hebt zitten.
- Op wonderbaarlijke wijze zitten 9 van de 10 dingen die je moest hebben uiteindelijk in je Paper Bag. Laptop: check. Agenda: check. Concealer: check. Random reader: check.
- Maar er is ook altijd één ding dat je dus wél vergeten bent. Van laptopopladers tot PowerPointpresentaties tot aan tamponio’s. SHIT.
- Ontbijten in de auto. Want in the heat of the hurry heeft er toch niemand tijd om de krant te gaan lezen met een kommetje granola?
- Op het station transformeer ik altijd tot een soort Churandy Martina. Sprinten for life om die Intercity in te duiken. Terwijl de deuren dichtgaan, dat begrijp je.
Het hing al eeuwen op een tegeltje in oma’s wc: ‘Wie nooit tijd heeft, kan er niet mee omgaan.’