Een pleidooi voor de enkele zoen

Oké jongens, er moet me even wat van het hart. Sociaal ongemakkelijk ben ik (vind ik zelf dan) allesbehalve en in de meeste situaties weet ik me vaak wel goed uit te redden. Niet altijd, maar ik kan daar niet echt heel erg mee zitten. Wanneer ik denk dat iemand naar me zwaait en ik als een enthousiaste gek terugwuif terwijl die zwaai overduidelijk voor degene achter me is bedoeld — ja oeps, maar dat achtervolgt me niet langer dan een halve minuut. En dat is eigenlijk bij alle ongemakkelijke situaties zo, even slikken en weer doorgaan (zoals Marco Borsato zo mooi zong, alleen dan over liefdesverdriet). Er is alleen één situatie die me achtervolgt. Blíjft achtervolgen. Dat ik in bed lig en denk: hóe ongemakkelijk was dat?

En dat is altijd de zoen-situatie. Als in: geef ik er drie of ik geef ik er één? Ik ben 100% in het één-zoen-kamp, maar kom het nog vaak tegen dat mensen de notitie niet hebben gekregen dat drie zoenen sociaal gezien al tien jaar geleden afgeschaft hadden moeten worden, waarna ik me dus terugtrek na de ene zoen (die genoeg is), de ander er nog vol voor ingaat voor de tweede zoen (wat dan niet eens de laatste is) en je met een awkward: ‘Oh. Haha. Doen we er drie?’ Nog zo’n drie seconden langer met diegene in je aura zit. He-le-maal ruk.

Drie zoenen duurt ook gewoon te lang. Zéker als je elkaar kent. Want ho, dat moet ik er wel even bij zeggen: als je net iemand ontmoet, snap ik het nog ergens. Want ook al duurt drie zoenen langer, zit je dus langer in elkaars aura, ik vind het toch iets afstandelijks hebben. Drie zoenen worden bewaard voor m’n oma, tante, andere mensen die ik maximaal één keer per jaar zie en de koningin. Koningin Máxima dan, hè. Koningin Beatrix zal me waarschijnlijk een ferme handdruk geven en is denk ik niet zo’n zoener.

Maar goed, voor de mensen die we kennen: laten we gewoon het bij één zoen houden. Geen gekkigheid, gewoon algemene regel: één zoen en weer door. Laten we dat voor het gemak ook even in de Lonely Planet verwerken, want dat zou me best wel helpen om de kusgewoontes onder de knie te hebben in andere landen. Frankrijk? Twee zoenen. Amerika? Een knuffel. België heeft volgens mij ook last van een grijs gebied zoals wij, daar varieert het namelijk ook tussen de één en drie zoenen. België, keep up: we doen er één. EEN.

Je merkt: het zit me dwars. Nog even en ik start de één-zoen-is-genoeg-petitie. Denk aan de bacteriën die we ontlopen door er maar eentje te doen. De zeeën van tijd die we over hebben. Ik ga er gewoon een nieuwe hobby bij nemen. Een boek schrijven. I got the gift of time, jongens.