Een wéék zonder wifi
Afgelopen weekend was het weer zover: samen met een groepje vriendinnen/collega-actrices en stylistenvriendjes stonden we onze tweedehandsjes te verkopen op de Huishoudbeurs. De hilariteit begon al toen we een soort marathon moesten afleggen van de parkeergarage naar onze stand met ontelbaar veel tassen en koffers. Alsof die inspanning nog niet genoeg was, kregen we bij openingstijd een blik aan bezoekers over ons heen en was de drukte nauwelijks te overzien. We besloten om voor elke keer ‘op de foto gaan’ één euro te vragen voor het goede doel waar Melissa Drost zich voor inzet (een basisschool in Johannesburg), en we hebben aan het eind van de dag bijna 600 euro opgehaald. Volledig kapot maar voldaan zaten we na afloop aan tafel, waar het eerste wijntje bij iedereen behoorlijk hard aankwam.
Als Jon iets doet, dan kan hij dat absoluut niet ‘half’ doen. Zo krijg ik bij de vraag of hij ‘even een fotootje wil maken’ een halve shoot inclusief lichten, professionele camera en uit drie verschillende hoeken geschoten. Of als hij ‘even een maaltijd in elkaar moet flansen’, dan wordt direct zijn koksbuis uit de kast getrokken, eerst alle messen geslepen en de keuken met militaire precisie schoongemaakt voordat hij begint met kokkerellen. Dus toen Jon vorige week meldde dat hij ‘even een EHBO-cursus ging volgen’, wist ik direct dat dit niet een lullig cursusje van een middag zou zijn, waar ik bijvoorbeeld prima genoegen mee zou nemen. Nee, meneer heeft er weer eentje uitgekozen die drie zaterdagen duurt en die zo uitgebreid is dat hij erna met een geel vestje op Lowlands mag rondlopen. Mij hoor je niet klagen hoor, ik heb veel liever deze scenario’s dan iemand die zich er met een Jantje van Leiden van af maakt. En met ons avontuurlijke tripje voor de boeg ben ik best blij dat Jon de nodige info in huis heeft.
Want: deze week slapen we bij Nutchel in een boomhut middenin het bos’.. Een hele week geen wifi, geen verwarming, geen lampen en geen koelkast, maar wél een adembenemend uitzicht, knusse stapelbedden, hout sprokkelen voor de kachel, ’s avonds bij kaarslicht dineren, prachtige boswandelingen en quality time met het gezin middenin de natuur. De eerste nacht was het even wennen om ’s nachts wat hout in de kachel te moeten gooien en met een zaklamp spullen te zoeken, maar inmiddels zijn we helemaal gewend aan de back to basic vibe. Ik heb zelfs een breiset meegenomen en al breiend in onze boomhut met aan de ene kant Jon en Otis dansend op de klanken van Prince en aan de andere kant een glazen wand met uitzicht op de bomen is nu al het mooiste moment van 2019. Absoluut een aanrader voor iedereen die even wilt ‘ontstadten’ en weer even wil ervaren hoe het offline leven er ook alweer uitziet.
