Eerlijk: wat dus níet leuk is aan moeder zijn van een tweeling

Moeder zijn is by far het speciaalste dat ik tot nu toe heb meegemaakt in mijn leven. Dat zullen met mij veel andere mama’s beamen.

Want uitleggen aan iemand zonder kinderen hoe dit voelt, dat gaat bijna niet. Het is een soort intense verliefdheid die je niet kunt bevatten. Je kijkt naar de lach van je baby, peuter of kind en je smelt letterlijk weg. Als je kindje eventjes pijn heeft omdat hij zijn hoofd stoot, dan voel je je maag omkeren, je krijgt zelf een schrik over je heen die je nooit hebt gekend. Je wilt het liefst vijfduizend keer je hoofd stoten om je kleintje die pijn te besparen. Je krijgt een oerinstinct als moeder die zo sterk is dat je verbaasd bent over jezelf: je wilt je kleintje veilig en met veel liefde laten opgroeien. En dat, precies dat, is all that matters. Daar ga je voor door het vuur.

Nu ik vijf maanden mama ben en bij de intieme club van moeders hoor die altijd zeggen dat ze geen babyspam posten op social media maar het dan vervolgens tóch doen, merk ik wel iets opvallends. En dat komt doordat ik moeder ben van een tweeling. Twee boys. Mijn boys, mijn #alles, ja sorry, minder klef kan ik het gewoon niet maken want ik ben verliefd, weet je nog? Maar de reacties op een tweeling zijn allesbehalve positief. En dat maakt mij verdrietig.

Ik merkte het al in mijn zwangerschap. ‘Oh, wat een mooie bolle buik (twintig kilo schoon aan de haak, joe)!’ ‘Ja, haha, het zijn er twee!’ zei ik dan trots. ‘O god, jeetje, wat zal dát druk worden zeg.’ En dat gebeurt ook nu nog, en daar komt bij, om het helemaal compleet te maken: ‘Twee jongens? Wauw, dat lijkt me helemaal zwaar! Wat een gestoei wordt dat straks als ze groter zijn.’ Zo gaat het elke keer als ik iemand spreek. Een buurvrouw op straat, een goede vriendin, een ex-collega of al is het de glazenwasser van mijn ouders: iedereen zegt of dénkt op zijn minst hetzelfde. ‘Wat is dat druk, een tweeling.’ En ook merk ik hun gevoelens bij een tweeling: ‘Blij dat ik dat niet voor mijn kiezen heb gekregen.’ Alsof het een straf is om moeder te worden van twee kindjes tegelijk. Alsof je dan ontzettende pech hebt gehad. Ik vind het lastig omdat ik telkens het gevoel heb dat ik mijn twee mannetjes moet verdedigen. Dat ik daarom altijd standaard maar terug kakel: ‘O, nou, het valt wel mee hoor, hoe druk, het is vooral dubbel zo gezellig thuis.’ Dat doe ik letterlijk elke dag meerdere keren. Maar inmiddels ben ik het een beetje zat.

Daarom even deze ode aan alle moeders. Of je nou één baby of een heleboel baby’s hebt: het is hoe dan ook wel eens een dagje pittig. Een nachtje zwaar doorpakken. Moeheid is anders dan dat je tot nu ooit kende. Je wordt soms weleens wanhopig als dat huilen maar niet ophoudt, als de poep op je favoriete jurkje zit en als je wasmand uitpuilt van ellende. Dat hebben we allemaal. En het gaat bij iedereen weleens wat stroever, bij de allerknapste Instagram-mama’s óók, heus. Laten we juist hierom wat liever zijn voor elkaar. Elkaar een beetje steunen in plaats van commentaar leveren of negatief praten over iemands gezin.

Dus ik antwoord bij deze nog één keer op alle opmerkingen over twee jongetjes krijgen. Ja, twee baby’s van vijf maanden is druk, maar ik doe het elke dag met alle liefde die ik maar in me heb. Want het zijn míjn kinderen. En daar kan niets tegenop, al slaap ik pas in 2025 weer.