En dan… Heb je zwangerschapsverlof

Je hoort het iedereen om je heen maar kakelen: ‘O, wat lekker! Dan heb je eindelijk vrij! Verlof! Wat fijn!’

Nou, ik vind het vooral gek. En best moeilijk. Geen grap. Misschien ligt het aan mij (of mijn werk), maar het lijkt me heel ongezellig om zo lang niet te hoeven werken. Wat verandert er dan allemaal op kantoor, als ik luiers sta te verschonen? Wat mis ik allemaal als ik bezig ben met 18 voedingen op een dag? Ik heb de rust wel nodig, want eerlijk, een dag doorkomen zonder middagdutjes, dat gaat niet meer. Maar dat officiële verlof – het gaat nu echt beginnen. Niets meer hoeven. Geen deadlines, afspraken, collega’s, artikelen, wekkers, dagen op kantoor… Gewoon alleen ik en de buik. En mijn bed en bad. Bizar.

Ik weet wel waarom ik met een klein traantje uit de collega-groepsapp stap. Het voelt nu zo echt, zo dichtbij, zo definitief. Het moeder zijn gaat echt bijna beginnen en ik weet natuurlijk nog niet hoe dat is,

hoe dat zal zijn en hoe ik het zal vinden. Mis ik dan het werken nog? Zal ik eens met een verloren blik kijken naar mijn laptop, die voor het eerst in haar leven wekenlang in haar hoes mag blijven? Wat zeg ik: maandenlang. Maanden ga ik niet werken. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Natuurlijk is het lekker om je te kunnen focussen op jezelf. Maar eerlijk: als je erg leuk werk hebt, dan voelt werken niet als iets zwaars, als een straf, als een moetje. Ik krijg er juist energie van. En ik neem nu van al dat ‘gewone’ afscheid – het zoveelste dat er verandert in mijn leven in korte tijd. Het ‘gewone’, wat we ook vaak maar voor lief nemen. Werk is gewoon werk. Ja, ha, dat dénk je – tot je het niet meer hebt. Dan mis je opeens die doodgewone koffie met je maatje op kantoor. Dan mis je dat ritme opeens, van die dag, van die week. Het is gewoon een beetje veel. Je dagelijkse leven, dat is toch met name je werk. Als dat dan wegvalt, dan valt er ook een deel van jezelf weg.

Verlof is dus ook een soort afscheid nemen voor mij. Afscheid van een periode zonder kinderen, van mijn volwassen leven zonder kinderen. Want de realiteit is ook dat ik voorlopig niet meer zoveel ga kunnen werken als dat ik nu deed. Je levert die tijd in. Je hebt tijd voor je gezin nodig. Gelukkig heb ik genoeg voorbeelden om mij heen om te zien hoe goed dat kan: werken in combinatie met kinderen. Kijk maar naar May met haar drie prachtige meiden. Of naar Daan, ook moeder van twee kanjers. Dan zie ik hen buffelen op de redactie terwijl ze er al een ochtend vol aankleden en school en juffen op hebben zitten en dan denk ik: godzijdank, het kan dus gewoon toch: een carrière hebben, ambities hebben en die lieve moeder zijn die ook weer op tijd op het schoolplein staat om het zootje weer op te halen.

Dus. Daar ga ik dan. De laptop gaat dicht. Serieus dicht. En ik ga ontspannen, een boek lezen, slapen nu het nog kan en heel stiekem, in het geheim… Jullie missen.

Doei lieve Amayzines!