Hel op aarde bestaat: de eerste keer sporten na je bevalling
Je denkt dat je alles wel zo’n beetje hebt gehad na een weeënstorm. Niet dus. Ga maar eens naar een lesje pilates aan een barre.
Ik sta met een vriendin enthousiast in de kleedkamer. Mijn sportlegging van vóór de zwangerschap past nog, het is een wonder, en dus heb ik er wel zin in. Maar die zin verdwijnt stante pede als ik bezwete, knappe en vooral superslanke meiden uit de gymzaal zie huppelen. In een crop top. Eh. Waar is hun buik? Ik voel me plots erg blubberig en moederig. Erg níet maatje 36. Ik heb een wijd hemd aan waar je vooral niets in ziet. Sinds wanneer zijn crop tops algemeen geaccepteerd om in groepsverband in te sporten? Ik bedoel: ik snáp het wel, als ik zó’n taille zou hebben, dan zou ik veertien nietsverhullende bikini’s kopen en elke dag op een ander strand gaan zitten en daar foto’s van maken. In plaats van dat al die slanke dennen me motiveren om vol energie aan de bak te gaan, maakt het me een beetje verdrietig. Want zo strak zal mijn buik na een tweeling niet gauw meer worden, helaas.
Goed, klaar met mokken, gewoon maar beginnen met sportlesje numero uno. Achterin de zaal, dat wel, graag. Het maakt me een beetje bang dat de juf een officiële koptelefoon heeft met zo’n professioneel oortje à la Britney. Ik moet van haar aan een balletbarre hangen en achthonderd keer mijn benen in de lucht steken. En omdat ze zoveel spierballen heeft durf ik beslist geen ‘nee’ te zeggen. En dan moet ik op mijn buik liggen en ‘zwemmen’. Gewichten erbij. Sneller. Planken, squats, springen. Een bal gooien in de lucht en met een burpee de zaal door vliegen. Mijn god. De hel op aarde bestaat en het is tóch niet die negen centimeter ontsluiting. Het is sporten in een stom klasje met alleen maar fitte mensen die niet meer weten of ze nou drie of vier kilo zijn afgevallen de laatste tijd. Die niet net weken in een ziekenhuis hebben doorgebracht en elke ochtend vijftien flesjes warm staan te maken en babybillen staan schoon te maken. Godskolere. Ik wil er echt wel wat voor doen, hoor, voor mijn lijf, maar kom op, deze oefeningen zijn niet menselijk. Ik word misselijk. Er is hier geen zuurstof. Mijn vriendin lacht. Ik ben pas zeventien minuten bezig. Vluchten kan niet uit de hel.
Eerlijk? Niet alles gaat na een bevalling 1-2-3 hetzelfde. Je bent gewoon als vrouw écht veranderd. Niet alleen je gevoelens, maar ook je lijf. Had ik vorig jaar nog een conditie waarmee ik zo die Dam tot Dam had kunnen lopen in een recordtempo, ik heb het niet gedaan, ben je gek, maar het had gekúnd, kan ik nu nog amper de straat uit fietsen. Het helpt niet mee dat je ook nooit meer slaapt. Het is even wennen. Net als zoveel wennen is met opeens twee kinderen om voor te zorgen. Ach, één schrale troost: zij houden toch wel van me, maat 34 of vooral niet maat 34. En ik stond er toch maar mooi, acht weken na die ramp van een bevalling, met littekens en striae, met blubber en buikvel, in die legging van vóór de zwangerschap. Die past nog. Het zijn de kleine dingen, hè.
