Het laatste taboe

Ga met me op een bankje zitten, kijk me recht in de ogen en ik wil je best vertellen wat ik verdien, welke rare sprongen ik heb gemaakt in naam der liefde en mode en hoe krankzinnig ik doe als ik op een weegschaal ga staan. Ik kan er heel hard om lachen en schaam me er uiteindelijk niet voor. Er is één ding dat me sinds vier dagen wel het schaamrood op de kaken bezorgt en nee, het is niet een van de seksspeeltjes van Heleen van Royen die ik eindelijk ook maar eens heb besteld, al komt er wel een stopcontact bij kijken.

Goed, voor de draad ermee. Ik heb een elektrische deken.

Zo. Dat is eruit.

Klaar met de kou en behoeftig om mezelf tot ontspanning te brengen. Ik mag potdorie al geen wijn en chocola meer (zelfs een café latte is bruut van het menu geveegd) en dus zocht ik mijn heil in andere genotsmiddelen. Dat werd de elektrische deken.

Heel snel en stiekem moffelde ik ‘m onder het onderlaken, want teerbeminde is niet zo’n fan van ‘nouveautés’ en heeft zelf uitgesproken andere ideeën over hoe het warm te krijgen tussen de lakens. Aan beide kanten trof ik een afstandsbediening: flinke jongens. Het zag er intens bejaard uit, maar wel makkelijk. Zonder lenzen te bedienen, zal ik maar zeggen. Hij heeft drie standen en na 180 minuten gaat ‘ie vanzelf uit, dus je wordt niet wakker als een doorgekookte Opperdoes.

Omdat ik nu eenmaal vrij weinig voor me kan houden, noemde ik links en rechts mijn laatste aankoop. Wachtend op homerisch gelach vond ik bijval. Van mijn sportleraar, onze nanny, onze eigen Kiki (die hem exact gelijk met mij kocht en  die dezelfde vertel-gêne ervoer) en ga zo nog maar even door.

Ik zeg het je: de elektrische deken is de nieuwe yogamat. Het is een kwestie van tijd voordat Hermès hun variant op de markt brengt, ik zweer het.