Het wordt allemaal wat te veel en wat doe je dan? Nog meer!

Regelmatig zie ik zelfs de meest weldenkende mensen om me heen doorslaan. Ze praten met honderd kilometer per uur, doen duizend dingen tegelijk en lijken het overzicht kwijt. Ook mijn hoofd verandert regelmatig in een hok met rondfladderende kippen. Sterker nog, ik ben nu een week op Vlieland om te schrijven, maar merk dat dat helemaal niet lukt. Ik merk dat ik behoorlijk overprikkeld ben. Het bizarre is dat als je dat bent je juist extra gas gaat geven. Zie hier de symptomen:

1. Ik wil de hele tijd nóg meer doen.

Ik ben naar Vlieland gegaan om rustig wat te kunnen schrijven zonder afleiding. Maar vervolgens wil ik de hele tijd mensen uitnodigen om óók gezellig hier te komen. Want het is hier zo leuk. Dan kunnen we lekker bijkletsen. En wijn drinken. Ho, stop! Waarom was je ook alweer hier? O ja, rust.

2. Ik kijk continu op social media

Vol trots schreef ik voor de afgelopen papieren editie van Amayzine een verhaal over hoe ik was gestopt met socialen hoe geweldig dat was. Voor de lancering van mijn boek ben ik echter teruggegaan naar mijn accounts, want ja, promotie. Ik dacht dat ik het onder controle had, maar inmiddels ben ik weer compleet verslaafd. In plaats van dat ik een boek lees en over het lege strand staar zit ik oneindig naar onzin te kijken. Echt te erg.

3. Ik wil alles METEEN online opzoeken

Ik lees in een tijdschrift iets over een resort. Ik zoek het op. Ik vraag me af wat voor weer het in Thailand is. Ik zoek het op. Mijn kaaklijn ziet er wat slap uit. Ik zoek het op. Mijn hersens zijn telkens op zoek naar een excuus om die telefoon te pakken. Alles om maar weer een prikkel te krijgen.

4. Ik zit in de MOET-modus

Ik denk de hele tijd in termen van ‘moeten’. Niet alleen wat ik vandaag moet, maar ook over een week en over een jaar. Ik ben mijn hele leven aan het volplannen. Ik word wakker en ik denk meteen al: ik moet, ik moet, ik moet. Nietsdoen is geen optie, stel je voor.

5. Mijn energie is hoog en ijl

Ik merk het al als ik wakker word. Zo’n naar stressy gevoel in m’n donder. Mijn hartslag is net iets te snel, ik kan mijn voeten niet goed voelen. Het lijkt een soort paniek, maar ik zou niet weten voor wat. Ik probeer te mediteren, maar kijk ondertussen drie keer op mijn telefoon wat voor weer het morgen wordt. Ik zou een yogalesje kunnen doen via YouTube, maar daar heb ik geen tijd voor, vind ik (want ik moet van alles). Mijn hoofd lijkt op te stijgen en mijn lichaam ben ik kwijt.

‘Mijn oma zei altijd: er is rust nodig om tot rust te komen,’ vertelt stressexpert Suzan Kuijsten die ik dit probleem voorleg. ‘Dat je zo door gaat razen als je geprikkeld bent, is zowel een hardware- als een softwareprobleem. Om te beginnen ben je neurohormonaal uit balans. De stresshormonen gieren door je heen. Je bent vol op het gaspedaal aan het trappen, en tegelijkertijd is je rem kapot. Je gebruikt daardoor continu energie die je eigenlijk niet in huis hebt, waardoor er van alles begint te haperen. waaronder je rationele denken.

Het klopt dus dat prikkels een drang naar meer prikkels opleveren. Met software heb ik het over je overtuigingen. Een timmerman ziet wanneer een kast in elkaar getimmerd is en stopt daarna met werken. Ons (brein)werk is eigenlijk nooit af, waardoor we onszelf maar weinig het signaal geven dat we mogen gaan rusten. Bovendien denken we dat het geen kwaad kan om nog even dat mailtje te schrijven of online naar een nieuw huis te zoeken. Daarbij zitten we vastgeplakt aan ons mobieltje. We appen terwijl we in de rij staan voor de bakker, kijken op Instagram in plaats van dat we even een dutje doen. Het probleem is dus eigenlijk niet stress, maar het gebrek aan herstel.’

Aha! Ik weet wat me te doen staat. Cold turkey afkicken van mijn telefoon. Ik zet radicaal alle electronica uit en ga paardrijden in het bos. Ik dwing mezelf om een boek te lezen, al kan ik me nauwelijks concentreren. Ik loop met mijn hondje naar het dorp en eet cranberry cheesecake terwijl ik uit het raam kijk. Langzaam wordt het wat rustiger in mijn hoofd…

Meer weten? Lees Gek op stress van Suzan Kuijsten.