Kiki’s dieetdagboek

Moet je je voorstellen dat je iets heel graag wilt, maar dat voor je gevoel nog best wel ‘ver weg’ is. Het verlangen wordt echte groter, iedere dag, waardoor je er in je hoofd langzaam naartoe gaat werken. Totdat er een dag komt dat je denkt: fuck it, ik ga ervoor.

Die dag was bij mij zo’n twee weken geleden. (lees dit maar even). Ik stond voor de spiegel mijn zomergarderobe te passen en kwam erachter dat ik alleen nog mijn zonnebrillen pas. HAHA. Nee, even zonder gekheid. Ik dacht: really? Is dit hoe we het gaan doen? Is dit hoe ik er vier jaar voor mijn dertigste uit wil zien?

Het antwoord was nee.

Dus – en ik kan het zelf ook nog niet helemaal geloven – sport ik nu drie keer in de week. Ik kwam in contact met Steve Chelius van Book Your Trainer en hij helpt me nu om ‘de mooiste versie uit mezelf te halen’, al prefereer ik ‘fakking dun worden’, maar zo werkt het volgens mij niet helemaal. Het heftige is: we sporten met een hartslagmeter die we koppelen aan een appje op mijn telefoon, waardoor meneer precies kan zien of ik écht niet meer kan, of dat ik zég dat ik niet meer kan. Er is geen cheaten meer bij.

Mijn hysterische hoogtepunt van deze week was toch wel de sportmassage van Steve, waardoor ik mezelf een mix van de woorden ‘help’, ‘wat doe je’, ‘sadist’ en ‘hahahaAUWW’ hoorde uitspreken. Dus ik dacht lekker even een massage te krijgen. Nou, mijn reet. Dit was een soort bindweefselterror van het ergste soort.

En ja, ik heb me deze week best wel geschaamd voor mijn conditie. Ook bijna gehuild van de spierpijn overigens. Me intens verbaasd over hoeveel zweet een mens blijkbaar kan produceren. ‘STEVE IK GA DOOD WAT DOE JE ME AAAAAAN’ geroepen. Maar vooral ook pokkeveel gelachen – op de momenten dat ik überhaupt kon ademen dan.

Het idee dat je lekker bezig bent máákt je al fit in je hoofd, ook al zie je er van buiten misschien nog niet zo uit als je zou willen. Oh, en ik heb zowaar een sportbeha, mensen. Een sportbeha. Bel de krant. Daarnaast ben ik nu elf dagen gestopt met roken. En het gaat (los van een chagrijnige aanval hier en daar) wonderbaarlijk goed.

En ja, ja, ja, natuuuurlijk mist de Bourgondische ik ontzettend mijn portie kaas, wijn en borrelplank. Maar weet je wat de sleutel is van succesvol lijnen? Niet iedere keer als er een cheesecake op kantoor voorbij vliegt denken: dit eet ik dus NOOIT meer, maar: dit eet ik heus nog wel een keer, maar nu even niet. En daar kies ik bewust voor, omdat ik geen poffertjespanbil wil, maar een perzikbil.

Still going strong dus, met morgen mijn tweede Obese-weegmoment (ja, zo voelt dat) waarbij zowel mijn vet-, vocht- als spierpercentage gemeten wordt en ik kan zien wat voor verschil twee weken knallen al kan maken. Je snapt: volgende week donderdag uitgebreid verslag. Joe!