Mag ik dan helemaal NIKS meer?

“Alcohol staat in de top 3 van meest toxische middelen”. Vriendin M heeft een paar maanden niet gedronken en heeft evangelisatiedrift. Het fitte en frisse gevoel is zo fijn dat ze er bijna tegen opziet om een glas wijn te gaan drinken tijdens kerst. Als geliefde een Dry January wil volgen, geef ik hem een boekje cadeau dat hem, als ik de titel bekijk, vast een steuntje in de rug gaat bieden. ‘Ontwijnen’ heet het, met als ondertitel: ‘Echt blij alcoholvrij’. Hij heeft het in een dag uit en wat blijkt? Schrijfster Jacqueline van Lieshout is voor wijn wat Allen Carr is voor roken. Ze laten je inzien dat die sigaret of dat glas wijn alleen maar is wat jij dat glas of die sigaret toedicht. Hoe kan een middel van pas komen bij alle mogelijk denkbare situaties? Bij verdriet, feest, ruzie, gezelligheid? Het is gezellig, niet omdat er wijn of sigaretten bij zijn. Lees dit trouwens even als je wilt weten hoe Adeline zomaar ineens stopte met roken.

Goed.

Dus ik doe mee zonder drank. En goh, dat gaat best goed. Maar hoe moet dat nu verder? Gaan we dan nooit meer drinken? Want maat houden, dat is niet mijn forte. Ik wil niet als Wim Kieft klinken, maar een leven zonder wijn moet ik toch even herdefiniëren. De afgelopen twintig jaar van mijn leven is het een behoorlijke constante geweest namelijk. Nou ja, we zien wel.

Wijn gaat op de lange lijst van dingen die niet meer kunnen en niet meer mogen. Vlees eten. Ik ben geen vegetariër, maar door de antivleeslobby grijp ik ook sneller naar een vervanger. En mijn vintage bontje dat ik nog van mijn oma heb geërfd draag ik eigenlijk ook niet meer.

Ik scheid mijn afval en raap regelmatig plastic op als ik het op de stoep zie liggen en er een prullenbak in de buurt is. Ik probeer, kortom, een goed wereldburger te zijn. Laatst bracht vriendin E ter sprake dat ze wat worstelde met een eendaagse trip naar een Europese stad. ‘Waarom?’ vroeg ik haar. Had ze geen oppas? Was ze te druk? Nee, de airmiles die ze maakte maakten haar onrustig. Voor een dagje heen en weer vliegen, dat ging haar wat ver. En jawel, daar was weer een aandachtspunt geboren. Want ik vind vliegen en reizen van een ongekende heerlijkheid. Mag dat ook niet meer? Of wel als ik het ‘afkoop’ door de CO2-uitstoot te compenseren?

Bloemen. Al die bloemen van al die mensen. Weet je hoeveel energie er voor nodig is om die kassen te verwarmen?

Als ik met een collega door het bos loop en mijn alcohol- en vleesvrije staat evalueer, kijk ik naar onze vrolijke hond. ‘Ja, ja ja,’ zegt hij. ‘Weet je wat echt heel vervuilend is?’ Hij kijkt heel ernstig. ‘Een hond.’ Honden en katten zijn even vervuilend als een auto. Hij geeft even gas. ‘En weet je wat ook vervuilend is?’ Ik beweeg mijn vingers richting mijn oren. ‘Bloemen. Al die bloemen van al die mensen. Weet je hoeveel energie er voor nodig is om die kassen te verwarmen of om ze uit een ander land in te laten vliegen? Een boeket staat gelijk aan 18 wasjes draaien op 40 graden of 24 dagen televisie kijken.’

Ik hoor het niet meer. Mijn vingers zitten diep en mijn oren en die haal ik er voorlopig even niet meer uit.