Nog even over het Magnum-feest…

‘Zeg Kiek, ik weet niet hoor, maar doe jij doordeweeks eigenlijk ook nog wel eens normále dingen?’, aldus mijn beste vriendin aan de telefoon gisteren. ‘Op maandag skydiven, op woensdag met een wurgslang in je nek in een bed liggen en donderdag alpaca’s uitlaten op de alpacaboederij?’ Tja, eerlijk: dit was me het weekje wel.

Nu wil ik het vooral even met je over de woensdag hebben. Magnum – zij van het ijs – organiseerde voor de derde en laatste keer hun Magnum Playground, een feest dat drie jaar geleden begon met een pyjamaparty in het Conservatorium Hotel, toen doorrolde naar een roaring 20’s party in het Amstel Hotel en dit jaar was de eer aan het Waldorf Astoria. Een hotel waar ik spontaan kan wonen overigens.

Dresscode? White & Playful, met extra bonuspunten voor degene die ‘true’ zijn tegenover hun eigen ‘pleasure’. Of je je nu als superheld, Victoria’s Secret Angel of de andere sekse verkleedt, as long as you’ll #NeverStopPlaying én de angst om veroordeeld te worden volledig los kunt laten. Wat zich in de loop der jaren weer heeft geuit in campagnes over gay weddings, transgenders en vandaag de dag in de hoofdrol: de 97-jarige Iris Apfel. ‘If your not risking, you’re not living. As long as you are true to yourself.’

En eerlijk, zo is het maar net.

Je begrijpt: met zulke achterliggende gedachtes heb ik het niet over een random feest op woensdagavond. Nee, er wordt uitgepakt. Groots. Geloof me: dit zijn de avonden waarop je je ineens realiseert dat je leven soms net Gossip Girl is. De check-in start om 20.00 uur en om 21.00 uur stipt sluiten te deuren. What happens at the party, stays the party. Het is letterlijk een playground voor volwassenen. Ik zie tijdens het openingsfeest een unicorn voorbij komen vliegen, mannen met gigantische nepwimpers op torenhoge hakken, bruidsjurken, glitterpakjes, een gast in een Arabische djellaba, een meisje verkleed als het Vrijheidsbeeld; ik zie alles.

Er zijn verschillende speelkamers (een ballenbakkamer, een truth- en een dare-kamer (mét wurgslang in bed dus, holy lord), een chocolate room waar je als klein kind in bergen kussens kunt springen (werkt heel bevrijdend overigens) en overal, overal, overal is er champagne en Magnum-ijs in overvloed. De hakken gaan uit, de hotelbadslippers gaan aan en er wordt tot diep in de nacht gedanst op de beats van Dio en Géza. Voor het slapengaan bestellen we bij de roomservice nog een, jawel, je raadt het al: portie ijs. De nieuwe witte chocolade met cookie crumble, om precies te zijn.

De volgende ochtend verzamelen alle wallen, spaghettibenen en dode vogeltjes zich in de ontbijtzaal waar er nog een epic breakfast op het menu staat en dan is het alweer tijd om uit te checken. Lieve mensen van Magnum, het moet gezegd worden: wederom chapeau voor de organisatie en dank voor het getuige mogen zijn van een van de leukste en raarste feestjes van het jaar. Niet alleen het feest zelf, maar ook de gedachte eráchter is er een die we niet snel zullen vergeten.

Stoppen met spelen? Ha. Never. Nooit. Niet.