Bam, lag daar even een ferme roman op mijn bureau. ‘Dubbel zes’ van Daphne Deckers telt 478 pagina’s schoon aan het haakje en als je nu denkt: niks voor mij want ik heb geen tijd voor vuistdikke letterverzamelingen… Je hebt het mis. Dit is een heerlijk luchtig, intens herkenbaar en grappig-terwijl-het-ook-verdrietig-is-boek. Ik vind het knap hoe Daphne, die nog nooit een druppel alcohol heeft gedronken in haar leven, zich zo heerlijk kan verliezen in een personage dat, nou ja, best graag kurken van flessen trekt, met creditkaarten zwiepert en er een behoorlijk losbandige en een best onverantwoordelijke levensstijl op na houdt.

En ik wil het straks nog een keer lezen en de leuke zinnen arceren, want ook in dit boek strooit ze met haar verbale vondsten of het pepernoten zijn.

Haar eerste boek wordt verfilmd en ook dit verhaal smeekt om een groot doek. Al zal het terugbrengen naar romcomdikte (dan mag een boek geloof ik niet dikker zijn dan 140 pagina’s) nog een klusje zijn. Eerst maar even van het boek genieten. En anders een Netflix-serie misschien?