Vergeet Bohemian Rhapsody; Rocketman is wat je wilt zien

Het was dé hit van vorig jaar, had een Oscar gewonnen natuurlijk, (bijna) iedereen was er lyrisch over: Bohemian Rhapsody. Nu zat ik ook vrolijk in de bioscoop tijdens deze film, me onwijs aan het inhouden dat ik niet in meezingen uitbarstte. Jammer genoeg wordt dat namelijk nog niet volledig geaccepteerd (iets wat een groep tijdens mijn bezoekje aan Aladdin dit weekend nog niet begrepen; ‘A whole new world’ in het vals klinkt niet, kan ik je vertellen). Want ja, het was – en is – natuurlijk gewoon een goede film. Maaarrr, altijd een maar natuurlijk: de belangrijkste maar is dat Rocketman nu uit is en ja, sorry, ik ga het toch zeggen: hij is beter. Elton beats Freddie.

Laten we beginnen met de hoofdrol, mister Elton: Taron Egerton. Nu ben ik niet zo oud dat ik Elton in zijn hoogtijdagen volledig bewust heb meegemaakt, maar jéétje, wat lijkt ‘ie zeg. En die outfits in de film, lof it. Een overdaad aan vleugels, glitters en over the top pakken, maar het is echt helemaal te gek. Je kan Rami Malek wel een kunstgebit geven en hij kan wel een concert beweging voor beweging nadoen, maar voor mij was Taron Egerton gewoon Sir Elton John. En daarvoor Reginald Kenneth Dwight, wat als artiestennaam echt niet lekker bekt. Keuze voor de stagename snap ik volledig.

Waar beide films, of dus vooral beide artiesten, mee te maken krijgen is de eenzaamheid (en drugs, véél drugs) waar die roem mee komt. Oh ja, en de seks natuurlijk, laten we dat vooral niet vergeten. Leuk feitje is dat Sir Elton John himself er fanatiek voor pleitte dat die seks en drugs ook gewoon in de film werden getoond. Toch een belangrijk deel uit zijn leven en zoals ‘ie zelf zei, hij ‘had eigenlijk al dood moeten zijn na de hoeveelheid drugs’. Noem me naïef, maar Elton als zware drugsgebruiker was dus niet iets wat ik meteen voor me zag.

Anyway, je wilt deze film dus à la minute zien in de bioscoop. Ik voorspel dat je het moeilijk gaat krijgen je inner nachtegaaltje binnen te houden wanneer ‘Your Song’ gecomponeerd wordt. Ja, sorry, maar dat nummer vráágt toch gewoon om een overdreven potje meeblèren? Ik had het wel even zwaar in ieder geval. En qua tissues en natte oogjes zit je hier ook wel goed. Die Taron kan zo goed die flamboyante kant van Elton John neerzetten, maar ook de gevoelige kant, de kant die struggelt met zichzelf, die acceptatie van z’n vader verlangt en die zichzelf nogal verliest. Tsja, ik kan niet anders zeggen: deze film heeft het, hoor.

Laatste leuke feitje: ik heb Elton John live mogen zien in de Ziggo Dome, toen ik daar werkte. Ik moest op het VIP-deck werken en daar alvast alles klaar zetten, je kent het wel. Normaal gesproken zie je de artiesten dan alvast een beetje rondlopen, soundchecken, maar Elton niet hoor. En er was erna een beetje paniek, vlak voor de show begon. Wat bleek? Elton John heeft de hele middag lopen tukken en ze durfden ‘m niet wakker te maken. Kwestietje ochtendhumeur. Herkenbaar, herkenbaar. Ach, met deze film is het wel zeker: the bitch is back.