Waarom het belachelijk is dat we verzendkosten moeten betalen

Laats kocht ik een zak havermout online (iets met heel veel sporten en dat dan potdorie ook wel eens een keertje willen zien). Kostte zes euro. Oké. Toen ik op bestellen drukte, kwam daar nog eens €6,50 bij. Ik fronste, zuchtte en steunde en zei misschien ook nog iets in de trant van ‘najaaa, zeg’. ‘Maar het klopte,’ zei mijn Daantje op rechts. ‘Alles wat niet door de brievenbus past kost zes euro vijftig, daar kan dat bedrijf ook niets aan doen.’ Laat het maar aan Daan om de feiten te kennen van het online shoppen en alle aanverwante bezorgkosten en -regelingen. Ik bestelde dus braaf. Ook omdat ik me kon voorstellen dat er achter mijn zakje havermout geen immense multinational huisde waar ik geen zes euro vijftig van kan ‘stelen’.

Toch was het zaadje gelegd. Als ik iets bestel bij Net-A-Porter bijvoorbeeld. Stel hè, stel, dan komt daar nog eens hatsekiedee zomaar een dubbel cijfer aan verzendkosten bij. En ja, dat begreep ik altijd best, want goh nou zeg, er komt een doos omheen en een strik en een mannetje aan de deur die het brengt. Maar als we eerlijk zijn, rekent zo’n site (en Albert.nl en alle andere) gewoon keihard dezelfde prijzen als in de winkel terwijl ze niet de kosten hebben van een pand en van personeel. Goed, er is iemand nodig die het pakje in een envelopje schuift, maar er wordt een totale kostenpost uitgegumd. Vooral bij een keten als Net-A-Porter, waar ze zonder met hun ogen te knipperen 1600 euro voor een jurk vragen, verwacht je toch dat bezorgkosten op z’n minst genomen voor hun rekening zijn.

Dus als er ergens met knipperende rode letters wordt getoeterd dat je dolblij mag zijn omdat er geen verzendkosten worden gerekend: bestel dan inderdaad, maar voel je niet uitverkoren. Want dat, dat is dus gewoon normaal. Vind ik dan, hè. Wat jij?