Waarom je gezichten wel herkent en namen vergeet

Ken je dat? Je stelt je aan iemand voor en je hebt vier tellen later al geen flauw idee meer hoe diegene heet.

Maar kom je diezelfde persoon een week later ergens op een borrel tegen, dan herken je hem of haar wel. Het overkomt me zo vaak. Fiets ik door de stad en dan gaat het van: hé, hooooi! O ja, dat is dat meisje dat altijd een staart draagt en een hele mooie rode jas heeft en zo hard lacht en zulke prachtige tanden heeft en samen is met die ene jongen die een eigen bedrijf heeft twee straten achter ons. Geen idee hoe ze heet, maar ik ken haar wel. Hoe kan het dat we namen van mensen zo snel vergeten maar een gezicht voor eeuwig kunnen onthouden? Dat je vage klasgenootjes van zestien jaar geleden nog zó uit een rij vreemden zou kunnen plukken maar je amper weet hoe je buurvrouw heet omdat je niet luisterde toen ze haar voornaam zei en dat het nu awkward is als je weer moet vragen hoe ze ook alweer heet?

Volgens de wetenschap is het iets heel natuurlijks en is het zelfs logisch dat het gebeurt. Onze hersenen zijn namelijk beter in het opslaan van visuele informatie. Ofwel: gezichten. Dat zie je en dat onthoud je zonder er bij na te hoeven denken. Dat gaat vanzelf. Wat we horen onthouden we minder goed. Daarbij komt ook dat een naam minder zegt dan een gezicht. Een gezicht heeft een uitdrukking, je ziet iemands leeftijd (meestal), iemands afkomst, iemands aantrekkelijkheid, iemands geslacht, iemands humeur. Dat lees je allemaal af als je naar iemand kijkt. Een naam is eigenlijk niets meer dan een kort rijtje letters en ach, dat hoor je de hele dag door wel.

Toch is het ontzettend ongemakkelijk. Laatst was ik op een feest van een vriendin (ja, haar naam ken ik). En toen kwam er een meisje naar me toe en die zei: ‘Ooooooh heeeeey, Tess, hoe gaat het met je tweeling? En oooh, wat zagen je trouwfoto’s er mooi uit! En hoe was de huwelijksreis naar Hawaii, nog tips voor me als ik die kant op ga?’ Ik vond het zó erg maar ik had geen benul wie ze was. Geen naam en voor de verandering nu ook eens geen gezicht. Hoezo kende ze mij wel en wist ze ongeveer alles van mijn leven van het laatste jaar ? Ik voelde me gelijk schuldig. En als ik haar nu ergens tegenkom zeg ik haar ook enthousiast gedag en iedereen die een beetje op haar lijkt per ongeluk óók. Het spijt me. Sommigen zijn gewoon beter in dit soort dingen.