Alles wat je denkt als je een lockdownloper bent

Sporten in quarantaine, in coronatijden, is niet heel optimaal. Erg suboptimaal, zelfs. Nu heb ik braaf een matje gekocht, resistance bands en gewichtjes en doe ik de online lesjes mee op Instagram, maar écht motiverend is het niet altijd. En ik voel me toch een beetje een dodo als ik een uur aan het meespringen en squatten ben in m’n kleine woonkamer. En in het park, tja, dat kan natuurlijk wel… Maar om dan van m’n telefoon de oefeningen af te lezen is ook weer niet super. En met een heel aantekeningenboekje bij me vol oefeningen voel ik me dezelfde dodo als dat ik me binnen aan het uitsloven ben.

En ik geloof dat veel mensen met deze struggles zitten, want om me heen wordt overal hardgelopen en iedereen schijnt dat dus hélemaal te gek te vinden, maar… Ik. Snap. Het. Niet. Hardlopen is toch echt het allerstomste wat er is? Ik heb de afgelopen weken een aantal keer een poging gewaagd, want hé, je wil toch een beetje fit die corona doorkomen en niet dichtslibben door mijn quarantainedrankgebruik. Maar het lukt me niet. Met geen mogelijkheid kan ik dit leuk gaan vinden. Wel heb ik de tijd om veel na te denken. Maar mijn gedachten tijdens het hardlopen zijn nou niet de meest inspirerende, al beginnen ze vaak wel positief.

• ‘Oké, IK KAN DIT. Misschien ga ik het wel heel leuk vinden. Pak ik die Dam Tot Damloop ooit mee.’
• ‘En wat is nou een uurtje op een dag? Een uurtje op m’n hele leven? Ik kan bést wel een uurtje hardlopen.’
• ‘Aah kijk, ik kan dit wel. Hoe lang is er al voorbij? Ongeveer één liedje (ik time altijd in liedjes)? Ah ja, kijk, drie minuten. Oké, dat is nog best weinig eigenlijk.’
• ‘Ja precies, ja, ik vind hier gewoon echt geen klap aan.’
• ‘Hoezo zeggen mensen nou dat die parken zo mooi en rustgevend zijn om doorheen te rennen? GA EENS AAN DE KANT IEDEREEN.’
• ‘Oké, ik wilde minstens tien kilometer rennen in dat uur, maar laat ik maar proberen dat uur vol te rennen. Meedoen is belangrijker dan winnen.’
• ‘Wat bloedirritant dat die telefoon niet gewoon relaxt blijft zitten. En die sleutels om m’n veters gebonden leek briljant maar DIT. VOELT. ZO. IRRITANT.’
• ‘Wat vinden mensen hier eigenlijk leuk aan? Waarom ga ik met mensen om die dit leuk vinden? Ik moet m’n keuzes echt even gaan herinzien.’
• ‘Ik neem het terug. Het is dan maar een uur van m’n leven, maar meteen ook het verschrikkelijkste uur uit m’n leven.’
• ‘Een uur is ook gewoon eigenlijk niet te doen. Het leven moet ook leuk zijn. Een halfuurtje is ook prima, toch? Het gaat om het idee.’
• ‘Ik mis m’n bank.’
• ‘Ik mis m’n pre-hardlopende leven.’

En eigenlijk eindigt het altijd hetzelfde: na een teleurstellend half uurtje settle ik me op de bank en breng ik het half uur erna (dat ik eigenlijk nog aan het hardlopen moest zijn) scheldend door. Scheldend op hóe stom hardlopen is en vol onbegrip dat mensen dit oprecht leuk vinden. Dus bij deze, yes I said it: hardlopen is de allerstomste activiteit die er is.