Als je té blij bent: giftig optimisme is tegenwoordig een ding

Zeg eens eerlijk: ben je een opperoptimist of zie je ook vaak als eerste de bui ergens boven bungelen?

De meesten zullen hier tussenin zitten: je kunt niet altijd blij, puppy en happy zijn. Je kunt ook niet altijd mopperen, zeiken en zaniken. Dus je bent soms een optimist, soms een pessimist. Está bien, zeggen ze zo mooi in Spanje, waar ik al te lang niet ben geweest, vanwege de pandemie en andere geldige redenen. Maar verder klaag ik niet, hoor.

Als je het hebt over optimisme, dan zal de psycholoog in jezelf gelijk huppelen, want je denkt, dát moet je hebben als mens als je gelukkig(er) wilt zijn. Be positive, be happy. Maar nee. Té blij zijn, dat is tegenwoordig dus een ding. ‘Giftig optimisme’ wordt het officieel genoemd. Het komt eigenlijk neer op een mooie buitenkant showen aan de wereld, terwijl je eigenlijk helemaal niet lekker in je vel zit. Alles goedpraten. Altijd vrolijk willen doen. Naar de buitenwereld toe suuuuuuuuperenthousiast zijn over iets, terwijl je eigenlijk denkt: kan mij het verdommen. Je doet blij, je bent ergens ook wel blij, maar niet zó blij als je laat zien.

Je houdt de schijn op van een mooi plaatje. Instagram is er een uitstekend voorbeeld van. Je ligt met je niet afgetrainde blubberpens op de bank om een foto van een vroegere vakantie in Spanje te posten waarop je bruin, slank en zonnig bent. Je gooit er een extra Coconut Creme filter overheen. Je zet er achttien harten bij – en nog wat gamba’s en bikini’s, want ja, dat ís deze foto. Joehoe, kijk jou eens stralen. Zo voel je je nu niet, maar je doet wel een tikkeltje alsof.

Het gaat ook nóg verder dan een fake foto, dit giftige optimisme. Je laat jezelf in het echte leven niet echt zien en zo toon je nooit je kwetsbare kanten aan iemand. Zelfs niet aan je naasten. Bij jou is het altijd ‘oké, prima, goed hoor!’ Je speelt altijd mooi weer. Je bent altijd die vrolijke, in-voor-een-wijntje-na-het-werk-collega, die gezellige zus, die praatgrage en geïnteresseerde dochter. Je denkt in oneliners als: ‘Geef nooit op!’, ‘Ik kan dit!’ en: ‘Gewoon doen!’ Je praat voor jezelf alle negatieve gevoelens gelijk weg. En dat is dus niet best: verdriet, ellende, chagrijnig zijn. Het hoort allemaal bij het echte, ongefilterde leven.

Accepteer dat. Net als niet naar Spanje op vakantie gaan. Maar ik klaag verder niet, echt niet.