Het jasje dat ik net niet paste

Het ging van kast naar weekendtas naar opslag en toch maar weer terug naar mijn kast. Dat ene zwarte jasje dat me vroeger net niet paste en nu al helemaal niet meer. Soms deed ik het even aan, om te zien hoe ver ik van mijn doel af was, om het weer net wat ongelukkiger terug te hangen aan het rek. En vandaag? Vandaag geef ik het jasje weg.

Ik heb besloten dat het jasje dat ik net niet paste mijn jasje niet meer is. Waarom? Nou, het bezet allereerst ruimte in mijn nieuwe inloopkast, die ik beter kan gebruiken. Ten tweede heb ik besloten dat ik niet meer kleding nodig heb dan er in mijn kast past. Maar het allerbelangrijkste: het jasje staat symbool voor een lichaam dat ik niet heb en daar wil ik vanaf.

Het zwarte jasje hangt al zeker zeven jaar in mijn kast, dus waarom nu ineens? Door Miljuschka, door Vivian, door Ashley, door Rianne, door Jo-Ann en door al die vrouwen die laten zien dat een vrouwenlichaam in allerlei soorten, vormen en maten komt. Zo lang als ik dat ene kledingstuk in mijn kast laat hangen zeg ik eigenlijk tegen mezelf: hoe je er nu uitziet is niet goed genoeg, doe er iets aan.

Toen de bodypositivity-beweging net een beetje startte, vroeg ik me nog weleens af of het nut had. En nu blijk ik zelf het levende bewijs te zijn dat het werkt. Ik probeer minder kritisch naar mezelf te kijken en ik probeer vooral geen oordeel meer te vellen over het lichaam van een andere vrouw.  Vanaf nu sport ik alleen nog maar om gezonder te zijn, fit te blijven of lekkerder in mijn vel te zitten, niet meer omdat ik in een maatje moet en zal dat me eigenlijk toch al nooit paste.

Het jasje bleek zoveel meer te zijn dan zomaar een jasje.