Holy guacamole: de docuserie Cheer op Netflix wil je zien

Het hele concept ‘cheerleaden’ heb ik altijd reuze-interessant gevonden. In Nederland eigenlijk nergens te bekennen en helemaal niet zo populair. Ben je op de Amerikaanse high school een cheerleader, is dat een instant garantie voor populariteit. Vroeger vond ik de MTV Made (#throwback) afleveringen waar een grijze muis cheerleader wilde worden ook altijd de leukste (samen met de meisjes die aan een beauty pageant gingen meedoen). Maar goed, wel een behoorlijk ver-van-m’n-bed-show. Voor mij persoonlijk al helemaal, want ik ben echt een houten Klaas en heb nog nooit m’n been in m’n nek kunnen leggen, laat staan dat ik bovenop de menselijke piramide zou mogen.

Maar ik vond cheerleaden altijd al wel glamorous. Nou, sinds het kijken van docuserie Cheer op Netflix ben ik van ál m’n cheerleading-vooroordelen teruggekomen. Want holy guacamole, cheerleaden is dus allesbehalve glamorous. Deze docuserie telt zes afleveringen (van elk ongeveer een uur) en ik zat oprecht aan de buis gekluisterd. Zó bizar en wat een gigantisch heftige sport. Echt topsport, als je bij een team zit die er ook maar een beetje toe doet. En die blessures… O. Mijn. God. En ik ben al in tranen als ik een blaar heb van m’n nieuwe schoenen. Overduidelijk dat ik niet ben gemaakt voor deze sport.

In Cheer wordt de cheersquad van het Navarro College gevolgd door maker Greg Whitely in hun weg naar het 14e nationaal kampioenschap in Daytona, Florida. En als jij dacht dat je toewijding had gezien in The Game Changers; think again. Hoe graag deze jongens en meisjes willen winnen is niet te doen. Vallen, opstaan, springen, weer vallen, blessures, doorgaan, saltootje erbij. Kan een Cristiano Ronaldo nog wat van leren. Die laat al tranen bij een iets te grove tacke. Als dat hier ook het geval was… Nee, je moet echt van staal zijn wil je cheerleader worden.

Dus respect van mij, vanaf m’n bankje waar ik in joggingbroek dit heb gekeken. Ook heul sportief dus. Interessant aan de serie is dat de makers ook dieper ingaan op de geschiedenis van het cheerleaden. Die is ook niet zo glamorous (weer een vooroordeel getackeld); het was voor velen een manier om hun ellende thuis te ontvluchten, zoals armoede, drugs en/of geweld. Misschien niet dé tip als je op zoek bent naar iets luchtigs, maar verslavend is Cheer zeker. Kan je erna Bring It On kijken voor de luchtige cheerleading-vibes. Ik heb wel een nieuw bucketlistpuntje erbij: ik wil zo’n cheerleading wedstrijd in het echt zien. Wát een spektakel. Veilig vanaf de tribune uiteraard, waar de klunzen zitten.