Laat de wandelafspraak blijven

Zoals je misschien weet wandel ik. Voor je nu een overijverige hiker voor je ziet: ik heb het over een rondje bos voor ik aan het werk ga. In het weekend durf ik daar nog wel wat kilometers aan toe te voegen. Dat deed ik meestal alleen of af en toe met mijn vriend, maar inmiddels heb ik ook wel eens wandelafspraken. Wan-del-af-spra-ken, ja. In Amsterdam spreek je dan af in een park, ergens in de buurt van de ingang haal je een koffie to go (of een latte ingewikkeld) en wandelen maar. Om het af te maken neem je een (leen)hond mee en je bent niet te onderscheiden van een echte wandelaar.

Ik wil vandaag pleiten voor het behoud van de wandelafspraak. Wat zeg ik? Ik pleit juist voor meer wandelafspraken. Het heeft namelijk grote voordelen. Om te beginnen is de wandelafspraak van hetzelfde kaliber als het praten in de auto, want je hoeft elkaar niet onafgebroken diep in de ogen te kijken. Daar heb ik op zich niets tegen, maar het is fijn om je blik in het rond te laten gaan als je een (stevig) gesprek met iemand voert. Het voelt bij mij altijd alsof ik wat ruimer in mijn geest zit als er ondertussen frisse lucht langs mijn hoofd waait, waardoor ik in oplossingen en creatieve ingevingen denk. Daarnaast doet het van alles met je lichaam. Het is goed voor je hart, voor je longen, voor je cellen en voor het loslaten van stress en hoe handig is dát eigenlijk? Misschien heb je wel een gesprek waar je een beetje gespannen van raakt, dan laat je dat al wandelend meteen weer los. Ben je bij terugkomst weer helemaal op steady niveau.

Mocht je wandeldate aan de andere kant van het land wonen en komen jullie daarom tot de conclusie dat bellen efficiënter is, dan stel ik de wandelende belafspraak voor. Het is heus gezellig om elkaar aan te gaan zitten staren via een beeldscherm, maar eerlijk: je kijkt de helft van de tijd toch naar jezelf. Spreek een tijd af, doe die oortjes in en lopen maar. Hebben jullie allebei weer wat beweging in dat onderstel en ben je ook weer even buiten geweest. Als je nu denkt: ja, maar ik heb van alles te notuleren: dat heb je niet. Bij thuiskomst weet je echt de belangrijkste punten van het belgesprek nog wel en anders waren ze vast niet zo belangrijk. Stel aan het einde van het gesprek voor (als het een zakelijke afspraak is, want anders is het best een beetje gek) dat jullie allebei even een lijstje maken met de belangrijkste punten en op de mail zetten. Voilà, opgelost.

Maar wat er ook gebeurt, laten we geen uren meer verspillen met lunchen. Lunchen is een hobby van me hoor, maar vooral in mijn vrije tijd. Je zit zo drie uur aan tafel, terwijl je alles in een wandeling van een half uur af had kunnen kaarten. Efficiënt, effectief en je drinkt niet per ongeluk midden op de werkdag drie glazen wijn. Wat ook een fijne bijkomstigheid is als je nog een hele to do-lijst af te kaarten hebt.