Meghan en haar miskraam

De ellende was al groot bij Meghan Markle, maar het kon altijd nog een beetje erger, zo lezen we vandaag. Meghan vertelt in een interview met de New York Times dat ze haar tweede kindje heeft verloren. “Ik verschoonde de luier van Archie en voelde dat ik ons tweede kindje aan het verliezen was.” Om Archie niet onrustig te maken bleef ze een kinderliedje neuriën, wetende dat er ondertussen iets intens verdrietigs gebeurde. Ook vertelde ze hoe ze later in het ziekenhuis lag, haar hand in die van Harry. Ze vroeg zich ineens af waarom haar hand zo nat voelde, dat kwam door de tranen van Harry.

Omdat tien à twintig van de honderd vrouwen een miskraam krijgen, wilde Meghan mensen helpen door haar verhaal te delen. Het maakt de rouw lichter. Miskraam is een lastig te vangen verdriet, vooral voor anderen en al helemaal voor anderen die het niet kennen. Hoe kun je verdrietig zijn om iets dat er niet is? Maar het gekke is: het is er wel. Vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent, ben je moeder. Je zet alles om, zodat je dit kind gedurende dit leven gezond kunt laten groeien. Je aait over je buik, je smijt de alcohol en de rauwmelkse kaas in de hoek, je denkt na over de toekomst van je gezin. Ik heb ook een miskraam gehad en heel veel van mijn vriendinnen. Het is een oerverdriet waar je ook moeilijk vorm aan kunt geven. Ik ben het met Meghan eens: delen en rouwen is het beste medicijn. En een hand die nat is van de tranen van je geliefde, dat helpt ook.