Real life: ‘door corona weet ik dat ik geen vrienden heb’

Romee woont samen met vijf huisgenoten in een studentenhuis. Ook zij ondervindt de gevolgen van corona: minder uitjes, online lessen en geen druk sociale agenda meer. Maar door de crisis kwam ze nog ergens achter: ze heeft geen vrienden.

‘In deze tijd ben ik zó blij dat ik met huisgenoten woon. Daar ben ik me inmiddels wel bewust van. Pre-corona kon ik ze nog wel eens afschieten, want met vijf meiden samenwonen is nogal een kippenhok. Niet heel ideaal als je een scharrel mee naar huis neemt en hij wakker wordt met al dat gekakel, en natuurlijk meteen een volledige keuring krijgt.

Met dat soort situaties was het niet altijd ideaal, nee, maar nu ben ik zó blij met ze. Mijn ouders wonen op een uur reizen met de trein, dus die zie ik niet zoveel. Treinreizen probeer ik zo min mogelijk te doen en mijn ouders vermijden de grote steden omdat ze in de risicogroep vallen. Broers of zussen heb ik niet. M’n ouders en ik bellen gelukkig wel elke dag, dus ik spreek ze genoeg.

Maar sinds corona voel ik me heel eenzaam. Dat had ik eigenlijk helemaal niet verwacht: ik had het altijd wel druk. Met studie, borrelen, sporten, altijd in de weer… Maar sinds we voornamelijk thuis zijn, zie en spreek ik nauwelijks mensen. Ik ben er achtergekomen dat mijn kring van échte vrienden eigenlijk zo klein is. Bijna niet-bestaand zelfs. Heel pijnlijk is dat. Eén vriendin van de middelbare school beschouw ik wel echt als goede vriendin, maar zij woont in Amsterdam en ik in Utrecht. We zien elkaar dus ook niet heel veel en daarnaast heeft zij een heel sociaal druk leven in Amsterdam, met veel andere vrienden die ik dan weer niet ken.

Via m’n sportschool ken ik wel wat mensen en het is altijd heel gezellig, maar dat zijn ook niet echt vrienden. Ik deed veel aan crossfit tot ik een schouderblessure kreeg, nu kan ik al een half jaar niet sporten. Daarvoor gingen we ook vaak eten met z’n allen, of even een koffietje doen na het sporten. Maar het bleek al snel uit het oog, uit het hart, want na mijn blessure heb ik van bijna niemand echt iets gehoord.

Na mijn werkgroepen ging ik vaak borrelen met medestudenten, iets wat ik altijd heel gezellig vond. Nu pas besef ik dat zij mij vast ook wel gezellig vinden, maar dat ik er altijd net niet bij hoorde. Tuurlijk viel het me wel op dat ze mij nooit meevroegen als ze bij iemand thuis gingen eten, dat ik bij huisfeestjes niet per se werd uitgenodigd, tenzij ik er toevallig bij zat als het werd besproken. Het contact moest altijd vanuit mijn kant komen, maar dat vond ik nooit zo erg. Of ik had het nooit zo door, tot nu. Ook van hen hoor ik weinig. Ik heb in het begin nog wel geprobeerd om dat contact te onderhouden, maar het werd zo’n eenrichtingsverkeer dat het me ook niet echt positieve energie gaf.

Het is zo raar, want ik was altijd wel druk en in de weer. Dat dat met alleen maar oppervlakkige contacten was vind ik nu heel pijnlijk om achter te komen. Ik had beter kunnen investeren in een paar echte vriendschappen, dan dit. Nu zit ik vooral met m’n huisgenoten, die logischerwijs ook veel thuis zijn. Gelukkig kan ik het echt wel goed met hen vinden, maar of dat echt kan uitmonden in een hechte vriendschap, dat weet ik ook niet zo. Dat was voor corona ook niet echt het geval, dus misschien is het wel een kwestie van gebrek aan beter op dit moment.

Dit gevoel van eenzaamheid heb ik nooit echt gehad en ik weet ook niet zo goed hoe ik ermee moet omgaan. Ik durf het niet met m’n ouders te bespreken, die gaan zich dan alleen maar zorgen maken en dat wil ik ze nu niet aandoen. Maar het gevoel van een allerbeste vriend of vriendin hebben die je kan opbellen met je problemen of gewoon zomaar, daar zou ik nu echt alles voor over hebben.’

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen is de naam van Romee aangepast.