Real Life: ‘Mijn vriend weet niet dat hij chlamydia heeft’

Josephine (26) heeft twee jaar een relatie met Menno (27). Een hele fijne, eerlijke relatie – dat is tenminste wat hij denkt. Josephine heeft een slippertje gemaakt en draagt daar nu een souveniertje van bij zich…

‘Zo hypocriet voel ik me de afgelopen twee maanden. De grootste bek had ik altijd als het over vreemdgaan ging. Dat vond ik namelijk écht niet kunnen, als je vreemdging was je relatie meteen voorbij, punt uit. M’n vriendinnen noemden me zelfs wel eens een moraalridder hierover, omdat ik zoenen al een gigantische no go vond. Als Menno ooit al met iemand anders zou zoenen, zou ik hem de deur wijzen riep ik wanneer we het hierover hadden. Dat niet Menno de fout ingaan, maar ikzelf, had ik dan ook echt niet gedacht.

Maar dat is wel wat er gebeurde. En hoe cliché: met een collega op werk. Mijn eerste ‘grotemensenbaan’ bij een groot bedrijf op de Zuidas in Amsterdam. Menno waarschuwde me van tevoren nog dat die bedrijven er bekend om staan behoorlijk heftig te zijn. Heftig qua de vele uren die je maakt, maar ook heftig qua borrels en banden met je collega’s. Dat zal allemaal wel meevallen, zei ik. Ik had vooral heel veel zin om te beginnen en vond het ook wel iets spannends hebben. Ik voelde me onwijs volwassen, die eerste dag dat ik dat gigantische pand binnen stapte.

Maar heftig was het zeker. Als ik nu terugdenk aan de eerste maanden dat ik er werkte, kan ik me nauwelijks herinneren echt thuis te zijn geweest. Ik was alleen maar aan het werk, en op vrijdag werd er steevast geborreld. Doordat ik voor mijn gevoel dag en nacht met mijn collega’s was, begon ik hen al snel te zien als mijn echt goede vrienden, waardoor ik mijn eigenlijke vrienden behoorlijk heb verwaarloosd.

Martijn hoorde ook bij dat vaste clubje collega’s. Hij was tegelijk met mij aangenomen en dat schepte gelijk een soort van band: samen sprongen we in het diepe bij dit bedrijf. We konden daarom ook goed samen sparren, overleggen en klagen over de lange werkuren. Maar samen borrelen konden we vooral goed. Eigenlijk vond ik hem niet eens echt aantrekkelijk. We hadden gewoon een leuke klik en het was fijn een maatje te hebben, maar hij wist dat ik een vriend had en ik zag hem niet op de manier.

Daarom overviel het me ook behoorlijk toen hij me, na een uit de hand gelopen borrel op de vrijdag, zoende. En natuurlijk had ik hem weg moeten duwen, maar dat heb ik niet gedaan. Het is geen excuus, maar in die tijd ging het tussen Menno en mij ook niet zo lekker. Hij begreep niet dat ik zoveel met werk bezig was en in m’n vrije tijd ook nog eens met m’n collega’s. Hij voelde zich verwaarloosd. Helemaal terecht, dat zie ik nu… Maar toen vond ik eigenlijk dat hij zich een beetje aanstelde.

En dus zoende ik terug. Elke week werd dat een beetje vaste prik, even hevig zoenen na de borrel. Totdat Menno een weekend weg was met vrienden en Martijn twee nachten bij mij bleef slapen. Een weekend waarin we veel seks hadden, eten bestelden, niet de deur uit kwamen en ook gesprekken hadden. Dat het niks kon worden wist hij, maar toch voelde het ergens ook vertrouwd: ik mocht Martijn natuurlijk graag en blijkbaar was er ook wel echt een seksuele aantrekkingskracht. Dat de seks zelf ook heel fijn en opwindend was, maakte het ook lastiger te weerstaan.

Maar erna voelde ik me zó schuldig. Ik besloot het af te kappen met Martijn, ik wilde Menno écht niet kwijt… Het opbiechten was geen optie voor mij: Menno zou me hartstikke hypocriet vinden en me dumpen, wat ik volledig begrijp. Voor mezelf hield ik voor dat het een eenmalig weekend was. Hele fijne, en vooral opwindende, herinneringen had ik eraan, maar ik moest van mezelf doen alsof het niet was gebeurd. Urenlang heb ik m’n huis geboend, de hoeslakens en overtrekken heb ik drie keer gewassen om er zeker van te zijn dat Martijns geur eruit was. Alle sporen wilde ik uitwissen. Het was gewoon niet gebeurd hield ik mezelf voor, zolang het niet nog eens gebeurde en ik het tegen niemand zou zeggen.

En dat ging prima eigenlijk: tot vier weken geleden. Martijn hield me aan op de gang op werk, hij moest me wat vertellen. Chlamydia. En de kans was heel groot dat hij het aan mij had gegeven. Radeloos was ik, ik heb me ziek gemeld en ben naar huis gegaan. Toen ik eindelijk bij de GGD terecht kon kreeg ik een paar dagen daarna ook mijn vonnis: chlamydia.

Dat Menno het ook heeft is bijna geen twijfel over mogelijk. Maar hoe moet ik dat ooit vertellen? Dan weet hij natuurlijk dat ik ben vreemdgegaan. Ondertussen gaat het tussen hem en mij beter dan ooit, maar ik weet dat dit een tikkende tijdbom is. Ik moet het hem gaan vertellen en dan ben ik hem voor altijd kwijt.’

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen zijn de namen van Josephine, Menno en Martijn aangepast.