Real life: ‘niemand weet dat ik degene ben die heN met corona heeft aangestoken’

Celina (24) maakte zich niet echt druk om het coronavirus — ze vond het vooral vervelend. Bang dat ze het virus zelf zou krijgen was ze dan ook niet. Maar ze kreeg het wél, met lichte klachten. Dat haar vrienden het nu hebben met ergere klachten vindt ze dan ook verschrikkelijk. Maar ze weten niet dat ze het waarschijnlijk van Celina hebben gekregen.

‘Dat ik alles verkeerd heb ingeschat, en vooral onderschat, dat is me inmiddels wel duidelijk. Ik woon in Amsterdam en vond het eigenlijk vooral irritant, die intelligente lockdown. Niet meer de kroeg in, alle clubs dicht… Het leek een beetje alsof mijn favoriete bezigheden wegvielen. Alleen maar thuis werken en thuis zitten. Echt níets voor mij. Ik woon met één huisgenootje, dus gelukkig hebben we elkaar er een beetje doorheen getrokken.

Maar we waren vooral aan het klagen over de hele situatie. We waren er allebei vrij snel al zó klaar mee. Ik denk eigenlijk dat ik het daarom niet zo serieus heb genomen… Omdat ik te druk was met het maar irritant vinden. Mijn ouders zijn wel wat ouder, maar vallen niet per se in de risicogroep. Zij zijn wel gelijk in zelf-quarantaine gegaan, omdat mijn oma nog leeft en ze haar nog wel wilde zien. De kans op besmetting wilden ze dan ook echt niet riskeren, zeiden ze.

Eerlijk gezegd vond ik ook dat maar onzin. Dat dodenaantal viel namelijk best wel mee, en ja het is besmettelijk; maar ik hoorde niemand in mijn omgeving die het had en van de via-via verhalen had niemand echt ernstige symptomen gehad.

Dus ik zag mijn vrienden gewoon nog. En heel eerlijk, ik was niet de enige die er zo laks in stond. We hebben allemaal ons niet echt aan social distancing gedaan, ook al hielden we het wel bij ‘ons’ groepje. Dus we waren veel met zo’n 10 personen, telkens bij iemand eten of borrelen thuis, of met z’n allen in het park.

Toen de intelligente lockdown voorbij was, was ik corona eigenlijk volledig vergeten. Dus toen ik flink verkouden werd, heb ik er helemaal niet bij stil gestaan dat het corona kon zijn. Achteraf gezien is het niet zo raar dat ik het heb gekregen: veel kroegen of kleinere feestcafés waren gewoon stiekem open en daar was ik veel te vinden.

Mijn ouders zag ik ook weer, waar ik mezelf nu wel voor m’n kop voor kan slaan. Die verkoudheid ging maar niet weg, en ondertussen werden een vriendin en mijn huisgenootje behoorlijk ziek. Toen ging er een belletje rinkelen en heb ik een test gedaan. Positief: corona. Een andere vriend zit inmiddels ook thuis, en die voelt zich echt heel beroerd. Kortademig, koorts, alle symptomen die je hoort. De kans dat ik het aan hem heb gegeven is echt heel groot.

En ik durf het ze niet te vertellen. Natuurlijk zijn zij net zo onvoorzichtig geweest als ik, maar ík heb het wel aan ze doorgegeven. Misschien vertel ik het mijn vrienden uiteindelijk wel. Maar m’n ouders? Ik durf het echt niet aan ze te vertellen, en ik weet zeker dat ze dan mijn oma niet meer willen zien. Dat kan ik ze ook niet aandoen… Maar ik vergeef het mezelf ook niet als zij het krijgen.’

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen is de naam van Celina aangepast.