Onze deurbel gaf het op. Hij was het hoekje omgegaan, zal ik maar zeggen. Uitgeput van een leven lang betast te zijn door ongeduldige kindervingers en pakketbezorgers. Dus opeens ging het licht uit. En eigenlijk vond ik dat wel prima. Intimi en BFF’s kenden de code (kloppen op het raam) en zo kon ik mensen waar ik geen zin in had lekker buiten de deur houden. In geval van pakketbezorgers had ik onze Monti die altijd wel aanslaat als een vreemd manspersoon met doosje richting ons huis loopt.

Maar op een gegeven moment werd het toch irritant. Want als het er echt op aankwam, blafte Monti dan weer niet. Zul je altijd zien. En als ik zelf eens mijn sleutel was vergeten en de hele familie boven was, kon ik kloppen tot ik vijftig kilo zou wegen, maar niemand die naar beneden zou komen.

Dus een bel moest er komen. En als je er dan toch een nam, waarom dan niet meteen een heel goede. Zo een die in een klap die hele belloze periode goed zou maken. Dan kon het er maar een zijn. Een Ring-telefoon. Je weet wel, met dat iconische belletje dat je kent van de reclame. En een charm-geluidje als iemand bij je voordeur is en niet belt. En een videoconnectie en ook nog opgeslagen beelden zodat ik vanochtend nog even terug kon kijken hoe de bezorger de krant in de bus wierp om kwart voor vijf.

Dit weekend fietste ik met mijn meisjes terwijl mijn geliefde in de voortuin zat te werken. Op een gegeven moment hoorde ik het ‘er is iemand bij je voordeur’-pingeltje en wist ik: die gaat nu koffie maken in de keuken. En als ik straks ooit, ooit, ooit weer in Italië ben en ik zie iemand voor mijn deur staan, kan ik gewoon vragen om het pakketje bij de buren te bezorgen. Op nummer vier want nummer twee is met vakantie. Oh jongens, ik voel me toch volwassen en op orde ineens.