Hieperdepiep: waarom verjaardagen in quarantaine niet tellen

Vorig jaar op de eerste dag van september werd ik 30. En dat vond ik op z’n zachtst gezegd… Niet zo leuk. Confronterend. Ik werd er opstandig van. Ik voel me geen 30, als er al echt een gevoel bij die leeftijd hoort. Ik weet niet hoe oud ik me dan wél voel trouwens, maar geen 30. Nee, want bij 30 ben je oud. Ik had zo’n beeld van als ik die Big 3-0 aantikte ik mijn hele leven op orde had en dat vanaf je dertigste alles hetzelfde zou zijn tot aan je pensioen. Daar ben ik wel even van teruggekomen gelukkig, en ik moet er even bij zeggen dat dit beeld is ontstaan zo rond m’n twaalfde en dat ik dat gewoon nooit had bijgesteld.

Want je leven is natuurlijk niet voorbij op je dertigste, maar ik had toch een heel lijstje van wat ik wilde gaan doen en bereiken nu ik deze leeftijd had. Wat denk je dat ik ervan heb bereikt? Nou, precies NIKS, want ineens komt dat coronavirus om de hoek kijken. De hele wereld op slot. Gelukkig ben ik ervoor nog wel op vakantie geweest (Naar New York én naar Bali dus je hoort me echt niet klagen daarover), maar je verliest mooi wel een half jaar om je #lifegoals te halen. Nu word ik 1 september alweer 31 (wat een niks-leeftijd is dat ook…) en heb ik het halfjaar daarvoor voornamelijk binnen gezeten omdat een pandemie onwijs aan de hand was.

Daarom pleit ik ervoor dat de overheid hier wat aan doet. Het lijkt mij een heel goed plan als voor iedereen dit jaar gewoon als een niet-tellend jaar zal gelden. Dus ik word niet 31, nee, ik word weer 30. Of ik blijf 30. Dat ik een ik-blijf-dezelfde-leeftijd feestje kan geven. En dat geldt al helemaal voor de mensen die in deze coronacrisis jarig zijn. Hoe gaar is dat? Zit je dan met je party van max drie genodigden op anderhalve meter afstand… Nee, daar is dus precies niks feestelijks aan. Ik zou zelfs zo ver durven gaan om de mensen die in de coronatijden jarig zijn geweest twee jaar coulance willen geven. Voor de geleden emotionele schade. Blijf je gewoon twee jaar dezelfde leeftijd. Lijkt me een briljant plan, toch?

Want ook al is het nu eenmaal hoe het is; zoveel mogelijk binnen, die anderhalve meter afstand, max drie mensen op bezoek thuis… Als je dan jarig bent is dat wel even extra balen. Ik ben ergens blij dat ik niet in deze tijden 30 werd, want ik trok het met al m’n vrienden om me heen al slecht; ik zou echt een hoopje ellende zijn als ik in quarantaine zou zitten. Dus props voor de mensen die er alsnog een leuke dag van maken. Hoe fijn als je die dag gewoon nog een keertje extra kan vieren? Dit coronajaar telt gewoon niet. Punt uit. Ik begin hiermee een movement en ik hoop dat-ie wordt opgepakt. Als iedereen weigert dit jaar ouder te worden, zit er niks anders op dan het maar te accepteren, toch? I wanna beee forever yooooung.