spanje diary: Ik ging een olijfboom snoeien en die shit werkt therapeutisch

¡Hola, buenos dias guapos! Mijn beginners-Spaans (solo un pocito) komt met de dag, stukje bij beetje terug. Voor het geval je denkt: Kiek, wat brabbel je allemaal: ik zit as we speak in España. Mijn moeder is geëmigreerd en voor het eerst sinds maanden durfde ik het aan in een vliegtuig te stappen. De beste keuze van 2021, kan ik je wel vertellen.

Toen ik aankwam in dit huis moest ik drie keer knipperen. Mam, is this real? Is dit echt van jou? Ik moest drie keer rondgeleid worden voordat ik het huis een beetje snapte. Waar ik me vooral over verbaas is het stuk grond om het huis heen. Olijfbomen, peperbomen, vijgenbomen; overal waar je kijkt staan bomen waar iets van voedsel uit groeit. Op dag 1 liet mijn moeder me de berg achter haar huis zien. ‘Ooit op een dag wordt dit ook jouw huis, en dan is dit je achtertuin.’ Ik voelde me een soort Simba die naast Mufasa uitkeek op het koninkrijk. ‘Zie je die bomen daar? Dat zijn olijfbomen. Het zijn er 23, ik moet ze nog snoeien.’ Voor het eerst voel ik hoe trots ik op mijn moeder ben dat ze de sprong in het diepe heeft aangedurfd.

De volgende middag lopen we met twee gigantische heggenscharen de vallei in. Ik heb überhaupt nog nooit in mijn leven in een tuin gewerkt, laat staan dat ik weet hoe ik een olijfboom moet knippen. ‘Het moet volgens mij net als een martiniglas,’ aldus mijn moeder. ‘Een steeltje van onder, dan breed laten uitlopen en van boven wat platter.’ Ik begin geduldig op mijn knieën te knippen. Bij iedere stengel die ik doorknip, tak die ik zaag en onkruid dat ik uit de grond trek voel ik mijn mood rustiger worden. Het is net als sporten: je bent zo geconcentreerd bezig met je taak dat je hoofd geen tijd heeft om überhaupt te denken aan andere zaken.

Even later voel ik me vreemd voldaan. Wow, tuinieren werkt therapeutisch. Ik wist het al (althans, ik las het wel eens ergens, maar geen idee verder) en heb het nu zelf gevoeld. Er bestaat niets voor niets ‘tuintherapie’, waar mensen met burn-outs samen moestuinen aanleggen. Wroeten in de grond is gezond. Tuinieren heeft iets heel aards en bewust. Zonder al te veel als zweefteef te klinken: je maakt verbinding met de natuur en met het leven.

Het snoeien ging voor een eerste keer best goed. De eerste boom – echt, sorry boom – hebben we faliekant toegetakeld bij gebrek aan ervaring (de eerste pannenkoek mislukt ook altijd, was onze conclusie) en daarna werden we er steeds handiger in. Eerst checken of er geen vogelnestje in zit, dan beginnen met het onkruid op de grond en dan langzaam naar boven werken. Alles wat naar beneden hangt mag eraf. Een van de benefits: je hebt tijd voor mooie gesprekken terwijl je samen aan het wroeten bent.

Drie uur later en we hebben negen olijfbomen gesnoeid. Trots staan we in de vallei. Mensen zijn leuke wezens. We kunnen snel tevreden zijn. Een gemeenschappelijk doel hebben en daar samen naar toewerken, het zorgt voor een groot geluksgevoel. Door het bezig zijn met een taak in de tuin voel je je ook bewust en zinvol bezig. Ondertussen staan er mooi 700 calorieën op de teller van mijn Fitbit. Dat tuinieren is zo slecht nog niet.

‘Qué hora? Is het dan nu tijd voor een wijntje?’ Ik vind van wel, mam.
Nog even over dat Spaanse leven, hè. Ik kan er wel aan wennen.