Lil Vertelt… Part 6

‘Waar ik dacht dat m’n mind er nog lang niet was, was het toch ineens m’n body die er veel meer moeite mee bleek te hebben. De missed abortion werd niet geaccepteerd en m’n lichaam besloot zwanger te blijven van precies niks.’

Vorige week vertelde ik jullie hier al dat mijn nacontrole, ondanks een geslaagde check-up, toch niet goed bleek te zijn. Tenminste… Op het moment van de controle zag alles er perfecto uit, maar niemand had verwacht dat mijn lichaam op dat moment bezig was met het begin van een  opstand.

Zo bleek het ‘weer’ ongesteld worden nogal een ding te worden. De weken vlogen voorbij, die na heel veel geduld langzamerhand toch steeds onrustiger werden. Datgene dat je als vrouw het liefst iedere maand over zou willen slaan was ineens datgene waar ik elke dag opnieuw het allermeest op hoopte. Maar nee, mijn maandelijkse feestje werd op de een of andere vreemde reden niet meer gevierd. Wat kort samengevat betekende dat ik me te vaak op die verdomde stoel bij mijn gynaecoloog moest melden en de ene na de andere terugkomafspraak inplande in het ziekenhuis. Met vragen en opmerkingen van de receptioniste als ‘Bent u tijdens u zwangerschap nog op reis geweest?’ en ‘Wanneer bent u uitgerekend?’ tot ‘Dit hebben we nog nooit eerder meegemaakt en ‘U bent wel echt een ontzettende pechvogel’ van de artsen zal ik je de details van m’n afspraken en behandelpogingen besparen, maar men, wat was deze periode een hell of a ride waar vanaf de zomer richting de winter geen einde aan leek te komen. De ene na de andere diagnose met bijbehorend plan van aanpak werd op me los gelaten, waar m’n lichaam helaas nul keer naar besloot te luisteren. Bizar… Want waar ik al die tijd dacht dat m’n mind er nog lang niet was, was het toch ineens m’n body die er veel meer moeite mee bleek te hebben. De missed abortion werd niet geaccepteerd en m’n lichaam besloot zwanger te blijven van precies niks met jawel: free hormones all over the place.

Na uiteindelijk veel te lang wikken en wegen is het besluit daar: ik ga onder narcose om gecuretteerd te worden in de hoop m’n lichaam te laten begrijpen what’s going on. Ik ben al maanden niet meer zwanger, dus please go met die flow. De 24 uur voor en na de operatie heb ik volgens mij non-stop gehuild. Ik was meer dan op en tegelijkertijd zo bang voor wat er nu ‘weer’ mis zou gaan. Ik durfde na bijna zes maanden gewoon niet te geloven dat het voorbij was…

Inmiddels is het november en heb ik mijn cyclus terug. Ik zit wederom in de wachtkamer bij de gynaecoloog waar ik immuun ben geworden voor de zwangere vrouwen om mij heen. ‘U bent schoon, mevrouw Brijl, nu echt,’ verzekert m’n gynaecoloog mij. Ik huil meteen. Van opluchting, blijdschap en verdriet tegelijkertijd. Heb ik dan eindelijk mijn eindstation van deze hell of a ride bereikt? Ik besluit er in te geloven en voor die trein toch ineens weg sjeest zo snel mogelijk uit te stappen. Het is een zware stap, mede mogelijk gemaakt door een flinke rugzak aan nare souveniertjes op m’n rug, maar ik kan dit. Net als jij. Want alleen, dat ben ik niet. Nooit, right?

In de zomer van 2019 kreeg ik het verdrietige nieuws van een missed abortion. Na drie maanden werd er op de tweede echo gezien dat het hartje helaas niet meer klopte. Ik neem jullie de komende weken elke dinsdagochtend op Amayzine mee om deze gebeurtenis in m’n leven een beter plekje te kunnen geven en dit onderwerp minder taboe te maken, maar vooral om anderen in een gelijksoortige situatie het gevoel te geven er niet alleen in te staan. Want samen staan we zoveel sterker. En alleen, dat ben je niet. Dat beloof ik bij deze.