Real life: “nu alle feesten er niet zijn merk ik pas hoe verslaafd ik was”

Het leven van Sarina (26) is, net als dat van veel anderen, veranderd door de coronacrisis. Ze was altijd op pad en elk feestje pakte ze mee. Nu alles wegvalt ziet ze in hoe afhankelijk ze was van dit leven.

“Heel cliché, maar lang leve de lol was echt mijn motto. Elk feestje pakte ik mee, en het was echt een uitzondering als ik het einde niet haalde. Sterker nog, op de afters was ik ook vaker wel dan niet te vinden. Of ik de volgende dag brak was? Ja, tuurlijk wel, maar gelukkig heb ik nooit last gehad van gigantische katers of brakheid. Eigenlijk functioneerde ik altijd wel, hoe hard ik de avond ervoor ook was gegaan. Zelfs als ik helemaal niet had geslapen ging het eigenlijk wel prima.

Het scheelde ook dat ik niet fulltime werkte. Ik had een bijbaantje in de horeca en studeerde. Mijn andere inkomsten kwamen van maximaal bijlenen bij DUO. Dat klinkt misschien een beetje roekeloos, maar ik ben me er echt wel van bewust dat ik dat allemaal terug moet betalen. Mijn ouders weten er ook van: die snappen het en vinden ook dat ik van m’n studentenjaren moet genieten. Dat m’n studie wel had te lijden onder m’n feestgedrag, dat was natuurlijk wel te verwachten, maar ik had het gevoel dat ik het allemaal nog wel redde. Een jaar of twee vertraging zou ook geen ramp zijn, en ik had het toch onwijs naar m’n zin?

En toen kwam corona en kwam alles stil te liggen. Alle feestjes in het vooruitzicht, alle festivals: alles werd afgezegd. In het begin baalde ik er flink van, net als veel anderen. Maar dat ik eigenlijk zo afhankelijk was geworden van deze levensstijl, daar ben ik nu achter gekomen en daar heb ik het best wel moeilijk mee. Zeker omdat ik toen het gaande was er eigenlijk geen enkel probleem in zag. Maar hoe ik leefde was eigenlijk wel problematisch. Het was een uitzondering als ik een dag in de week niet had gedronken. Of ik had een etentje, waarbij ik altijd wel een wijntje nam, of ik hing rond m’n werk, waar ik ook altijd met een glas wijn of bier zat, of ik was aan het werk, waar we ook gewoon dronken. Of op een feestje. Als ik daar niet aan de alcohol zat, dan wel aan de drugs.

Een pilletje zo nu en dan vind ik echt geen probleem, nog steeds niet. Ik denk ook niet dat daar echt het probleem in zat, maar misschien is dat ook gewoon nog m’n ontkenning. Het is meer de combinatie van alcohol en drugs, en dan vooral het snuiven. Nu pas besef ik hoe vaak ik dat eigenlijk deed. Elke werkavond in de kroeg was het feest en was het raak: de baas wist ervan en kneep altijd een oogje dicht. We deden ons werk goed en dat vond hij het belangrijkste. Maar een avondje eten met vrienden liep ook vaak uit de hand, zeker wel eens in de week, dus dan werd ook de dealer gebeld. En zo zat ik dan op dinsdag aan de alcohol, ketamine en natuurlijk coke. Eigenlijk, als ik nu terugdenk, is er geen week voorbij gegaan dat ik niet heb gesnoven. Sterker nog, meestal deed ik het meerdere keren per week. Dat dat best problematisch was, zeker met de hoeveelheid die ik erbij dronk, had ik echt totaal niet door. We hadden het toch gewoon gezellig?

Maar nu alles stil ligt en er weinig is om naar uit te kijken, met een zomer achter de rug waarin geen enkel feestje doorging, merk ik pas hoe leeg m’n bestaan was. Dat klinkt heftig, maar mijn vrienden waarmee ik afsprak, wat had ik nou eigenlijk gemeen met hen? Onze liefde voor keihard door het geluid gaan, dat was wat ons bond. Dat geldt ook voor m’n collega’s op het werk; we kunnen het met elkaar vinden, maar echt vrienden zijn we ook niet. En nu voel ik me alleen. Omdat dit niet echt mijn vrienden zijn, maar ook omdat ik het mis. Niet eens de mensen, meer dit soort avondjes. Ik mis het gevoel van onbezorgdheid en de vreugde die pilletjes me geven. Maar vooral de coke mis ik en het gevoel dat dat me geeft. Dat ik dat zelfs meer mis dan de mensen maakt me best wel bang.

Ik weet nu dat ik ermee moet stoppen, omdat m’n afhankelijkheid hiervan niet meer gezond is. Maar ik weet ook dat ik, als alles weer een beetje normaal wordt, de verleiding waarschijnlijk niet kan weerstaan. Sterker nog, ik kijk er echt naar uit, ook al weet ik dat het niet goed voor me is. Hoe ernstig klinkt dat?”

In deze ongewone tijd vroegen we mensen hun verhaal te delen. Om anderen niet te kwetsen is de naam van Sarina gefingeerd.