Waarom corona vriendschappen verpulvert

Corona is van ons allemaal en raakt ons allemaal. Dat vond ik geloof ik het enige fijne aan 2020: dat we allemaal in hetzelfde scheepje zaten. Het was voor iedereen overal op de wereld een jaar dat we nooit zullen, maar het allerliefst willen vergeten. Corona cirkelt niet om hooggeplaatsten heen: ook Boris Johnson, Donald Trump en Charles en Camilla kregen gewoon corona.

Maar corona polariseert ook. Dat begon al met de mensen die het virus serieus nemen en de RIVM-regels naleven en de Estelletjes en Lilletjes van deze wereld die om elkaar heen gestrengeld het leven vieren op een jacht ver van hier. Daarna kwam de ‘to vax or not to vax’-discussie die nog wel eens tot natuurkundige wonderen leidde, waarbij er bij iedereen stoom uit de oren waar te nemen was. (Ik heb trouwens geschreven over waarom je mijns inziens dat vaccin wel moet durven te nemen.) Nu is daar het fenomeen avondklok, dat verscheurt en versnippert. Ik moet zeggen dat het mij niet veel uitmaakt. Ik ben braaf niet aan het afspreken (dat doe ik buiten de deur: ik wandel of ren met vriendinnen) en ik heb mijn gezin om me heen. Ook is het nou niet zo dat die gure januariavonden een aanzuigende werking op me hebben, dus als ik op ‘regeringsvoorschrift’ voor de haard moet zitten met The Real Housewives of Beverly Hills op mijn laptop en ondertussen een nanoschakeltje ben in het bestrijden van het virus, fine with me.

Zo ook mijn vriendin F, wier man wijn levert aan toprestaurants. Kom maar door met die avondklok, des te sneller kan de horeca weer open en kunnen ondernemers weer een beetje geld verdienen. Ik voel haar. Maar dan is daar onze nanny. Single, met al maandenlang als enige uitje op zaterdag en zondag gezellig borrelen met haar zus en nog een vriendin. ‘Ik zie NIEMAND verder, NIEMAND.’ Als dat ook nog van haar wordt afgenomen, weet ze niet echt waar ze het plezier nog vandaan moet halen. En dat begrijp ik ook weer zo goed. Het liefst zou ik hebben dat Mark Rutte een uitzondering zou maken voor mensen zoals onze nanny, die zo braaf de regels naleeft maar heel graag op de zaterdagavond nog een glaasje drinkt met haar vaste coronadriehoek, want uiteindelijk is die avondklok er natuurlijk vooral voor de Lilletjes, zal ik maar zeggen.

Och, ik benijd Mark Rutte en Hugo de Jonge niet. Ondertussen zit ik op mijn bankje onder dat dekentje, te wachten tot storm en corona overwaaien.