Zo gaat het er echt aan toe bij de vaccinatie

Niet dat ik nou zo speciaal ben dat mijn verhaal gedeeld moet worden, maar ik ben wel iets ouder dan jullie jeugdige lezertjes dus waarschijnlijk vinden jullie het toch wel fijn om een vaccinatiereport te lezen. Ik was toch wel nieuwsgierig hoe het eraan toe zou gaan.

Aankomst
Er staan echt gigantische borden die me de weg naar de RAI wijzen. Linksaf naar de teststraat is vrijwel leeg, rechtdoor richting vaccinaties is het wat drukker. Ik word keurig naar een vrije parkeerplaats gewuifd, pak mijn ingevulde gezondheidsverklaring en mijn ID vast tevoorschijn.

Gezondheidsverklaring
Geen paniek als je die op tafel hebt laten liggen, ze zijn ter plaatse ook beschikbaar. Niets aan de hand, adem maar weer uit.

Volg de groene loper
Je wandelt over groene loper langs heel veel lotionpompjes richting een medewerker die je vraagt om je sms’je te tonen of de e-mail die je gekregen hebt waarin staat welk vaccin je krijgt. Ik had de mail niet gekregen, wat ook geen probleem was overigens, maar daardoor hoorde ik ter plekke wat ik kreeg: Pfizer.

Sentimenteel
Dat was ik toch wel even toen ik daar die grote hal in liep. Het afgelopen jaar zweefde voorbij. Mijn schoonvader die niet sterk genoeg meer was om corona te verslaan, de avonden dat we voor de tv zaten te wachten op wat Mark Rutte nu weer zou gaan zeggen, het meeleven met de wetenschappers die bezig waren met het ontwikkelen van ‘het vaccin’ en uiteindelijk het nieuws dat Pfizer een vaccin had ontwikkeld. Ik voelde me even een onderdeeltje van wat later een hoofdstuk in een geschiedenisboek gaat worden.

Loketje, loketje
Ik moest nog langs een paar loketjes voordat ik uiteindelijk bij ‘mijn’ prikmeisje was. Toen ik zei had dat ik er zin in had, moest ze lachen. Wat ik dan weer niet begreep, want deze prik opent de deur naar het leven zoals ik het kende. Maar dan zonder het verplichte zoenen van die ene oom wiens lippen altijd toch precies op die van jou terechtkwamen, brrr.

Ik besloot even naar voren te kijken, waar ze, ook zo leuk, een poster van allemaal grachtenpandjes hadden opgehangen. Net toen ik inzoomde op een schattig trapgeveltje voelde ik wat aan mijn arm. Het was de pleister, de prik zat er al in.
Mijn collega-vriendin Daan had trouwens twee bijzonder leuke jongens die haar prikten. Badhoevedorp, daar moet je zijn voor de boys.

Kwartiertje uitblazen en klaar
Ik volgde verder de groene loper en kwam bij een uitrustplaats waar je even een kwartiertje wacht om te kijken of er geen gekke dingen gebeuren. Overal stonden keurig setjes van twee stoelen klaar zodat je coronaproof kon zitten.

Daarna kon je het, als je al een geel vaccinatieboekje hebt, daar laten stempelen. Anders bewaar je de brief die je meekrijgt en krijg je later een e-vaccinatiepaspoort. Daarover horen we later nog meer, maar je bent in ieder geval helemaal geregistreerd.

Ik ben nu twee uur verder en ik voel helemaal niets. Terwijl ik wel corona heb gehad en ik verhalen heb gehoord van mensen die juist last hadden van de vaccinatie. Wie weet komt het nog, maar zelfs een dagje ‘bleh’ heb ik over voor de terugkeer van het echte leven. Op die zoenen van die ene oom na dan.