Na het zien van The Worst Person in the World zat ik afgelopen zaterdag volledig ontdaan in de bioscoop. Als laatste bleef ik over in de zaal en ik kon niet meer stoppen met snikken. Nu huil ik sowieso wel erg gauw bij films, maar deze film raakte me echt intens. The Worst Person in the World is een Noors-Deens-Frans-Zweedse romantische en duistere komediefilm, geregisseerd door Joachim Trier.

De film vertelt het verhaal van Julie (Renate Reinsve), een jonge vrouw van bijna 30 jaar, die opzoek is naar ware liefde, de zin van het leven en vooral naar zichzelf. We zien vier jaar van haar leven, waarin ze meerdere liefdesrelaties aangaat en worstelt met het vinden van de ‘juiste’ carrière. Het verhaal wordt verteld aan de hand van verschillende hoofdstukken, waarin we haar telkens zien met een andere geliefde of ander werk. Ze weet niet goed wat ze met haar leven wil, maar heeft er wel heel hoge verwachtingen van. Tijdens het kijken kon ik alleen maar denken: welcome to my life.

De film was pijnlijk en prachtig confronterend tegelijkertijd. Naar mijn idee was het een hele rake weergave, van menig millennial uit deze huidige tijd. Continu die aanwezige onrust en denken dat het allemaal beter kan. Verwachtingspatronen, tegenstrijdige verlangens, moeilijke keuzes, teleurstellingen; eigenlijk alles dat hoort bij volwassen worden komt aan bod in deze film. En wat hou ik daar toch van: films die zo echt zijn, waarin niets mooier gemaakt wordt dan hoe het daadwerkelijk is. Als zoekende millennial is dit een film die je absoluut moet zien.