Thank God It’s Friday

Ooit stelde een snibbige vrouw aan Daphne Deckers de vraag: ‘Eet jij wel eens?’, die Daphne pareerde met een ferm: ‘Eet jij wel eens niet?’ Nu weet ik dat ze dat heus doet, eten, maar wel volgens het VDH-, oftewel het Vreet De Helft-principe. (Zou dit begin misschien anders mogen? Veel mensen reageren negatief op opmerkingen over eten. Mag het misschien gewoon hier beginnen?)

Met een verse podcastreeks en een nieuwe bundel met 75 columns is er een vraag die ik beantwoord zou willen hebben: beste Daphne Deckers, zit jij weleens stil?
‘Op de een of andere manier borrelt mijn hoofd altijd van de ideeën. Ik heb net een nieuw kinderboek geschreven, dat komt volgend voorjaar uit, en ik ga beginnen aan een nieuwe roman. Ik wil altijd graag iets máken. Maar fysiek zit ik behoorlijk stil: niet alleen lig ik graag languit voor Netflix, ik zit eigenlijk iedere dag veel te lang voorover gebogen over m’n toetsenbord. Daarom moet ik écht flink trainen en aan mijn houding blijven werken, anders groei ik krom.’

Het is vrijdagmiddag, de zon schijnt, het weekend lonkt. Is de laptop dichtgeklapt in Domaine Deckers of wordt de laatste letter van de 525 woorden tellende column voor VROUW getikt?
‘Ik schrijf mijn column altijd op maandag, maar het probleem van schrijven is: dat kan altijd. Dus zeker als ik me een roman bezig ben, werk ik ook graag ’s avonds en – als ik inspiratie heb – in het weekend. Dat vindt Richard niet altijd even leuk. Hij vindt dat ik iets meer ‘kantooruren’ zou moeten aanhouden zodat we in het weekend samen leuke dingen kunnen doen. En dat is ook eigenlijk beter. Want erop uit gaan, mensen ontmoeten, reizen, steden en musea bezoeken, dáár zit de inspiratie.’

Een kantoorbaan heb jij als schrijver niet bepaald, lijkt me. Bovendien lijken je gezinsgenoten van tijdzone naar tijdzone te springen, dus bestaat het geijkte thank God it’s Friday-gevoel wel bij jou?
‘Dat is dus precies wat Richard graag wil: en nu even die computer uit, hup de fiets op naar een mooi terras, en vooral niet instagrammen, haha! Hij is geregeld de Insta husband, maar hij vindt het na één keer klikken meer dan genoeg: ‘Staat er wel op, toch?’ Ook hierin heeft hij natuurlijk gelijk: even je telefoon links laten liggen, of nog beter: thuis laten liggen is een echte verademing.’

Je hebt een podcastserie gemaakt waarvan gisteren de eerste te beluisteren was. Heb je al kunnen zien hoeveel mensen hebben geluisterd?
‘Ja, dat vond ik wel spannend. Ik bedoel: je ziet toch dat downloadtellertje: 100, 150, 200… Er zit veel werk in en het is volgens mij een mooie achtdelige serie geworden, maar gaat er ook iemand luisteren? Er zijn zóveel podcasts. Boulevard schreef op hun site: ‘Daphne Deckers heeft nu óók een podcast’, haha! Toch heb ik het gevoel dat Daphne op Donderdag een toevoeging is; ik heb gemaakt waar ik zelf graag naar luister. Een gesprek van een uur, we hebben de tijd, en er mag gelachen geworden.’

Waar kwam het idee vandaan?
‘Het idee werd geboren aan het einde van de laatste lockdown. Ik merkte dat mensen openstonden voor verandering, ze hadden zin in vernieuwing. Dat kon een andere baan of een andere woonomgeving zijn, maar ook een andere kijk op zichzelf. Dit inspireerde mij om eens te gaan praten met creatieve, veelzijdige mensen die in hun leven allerlei veranderingen hadden doorgemaakt. Zij vertelden mij hoe ze die hadden aangepakt en ervaren.’

Het is toch een ander métier, dat podcasten. Had je alles meteen door of liep je nog tegen wat beginnersfoutjes aan?
‘Ik had helemaal níks door. Het was één groot leerproces, want technisch gezien heb ik twee linkerhanden. Gedoe met een mengpaneel, microfoons installeren, akoestiek, de hele kabelshit… Mijn allereerste interview moest zelfs helemaal opnieuw omdat ik mijn microfoon verkeerd had ingeregeld. Dan voel je je wel een amateur hoor, als je iemand terug moet bellen om te zeggen: ‘Eh… Heb je nóg een keer tijd?’ Ik had natuurlijk bij zo’n groot podcastbedrijf kunnen beginnen, maar ik vind het nu eenmaal erg leuk om iets nieuws te leren. Ik ben dan ook erg trots dat het – met wat technische ondersteuning – is gelukt.’

Je hebt 1,3 miljoen boeken verkocht, schrijft al dertig jaar columns, je schreef romans waarvan een zelfs is verfilmd en tijdens de corona-ellende besloot jij de moed erin te houden door een boek te schrijven over alle dingen die je wél kon doen. Waar komt dat halfvolle glas bij jou toch altijd vandaan?

Hoe zit dit weekend er voor jou uit?
‘Het is vrijdag de dertiende, dus mijn vriendin en ik dachten: wat kunnen we beter doen dan in een tent in het bos slapen? We gaan naar Bohiem, het off the grid-restaurant van chefkok Freek van Noortwijk. Hij gaat koken in een buitenkeuken ergens midden in de natuur, en daarna slapen we in knusse tipi’s rond het kampvuur. Als je de kans krijgt moet je het snel boeken: het is een magische avond-onder-de-sterren-ervaring met heerlijk vers en lokaal eten.’

Wat wordt er gedraaid, gegeten, gekeken en gelezen in huize Deckers?
‘Afgelopen winter heb ik Snow Jazz ontdekt van Cafe Music (BGM Channel), een track van zes uur superrelaxte ‘winter night jazz’, maar ik luister er nog steeds naar. Het geeft me het gevoel dat ik zit weg te dromen op het terras van een heerlijk hotel. Wat betreft eten: met dit mooie weer maak ik vaak de koude schotel van mijn moeder, met kleingesneden stukjes aardappel, ei, ananas, gerookte kip, augurk, bosuitjes, groene appel, tomaatjes, haricot verts en een stevige lik mayonaise. Zo fris en lekker! Ik lees momenteel Violeta van Isabel Allende en we kijken naar de tv-serie War of the Worlds omdat Richard en ik een fijne alien invasion wel kunnen waarderen.’

Stel: zaken als reistijd, tijdverschil en ecologische voetafdruk bestaan niet en je zou lachend kunnen ontbijten in Parijs en lunchen in Hong Kong, hoe zou jouw weekend er dan uitzien?
‘Dan ga ik ook écht ontbijten in Parijs, bij Costes. Dat hotel heeft zo’n heerlijke ambiance, we zijn er vaak rond Roland Garros. Voor de lunch gaan we naar Bedarra Island bij het Great Barrier Reef in Australië. Daar krijg een klein sloepje en een picknickmand en mag je je eigen baaitje uitzoeken, zó bijzonder vond ik dat. En ’s avonds vliegen we door naar Japan, ik ben verliefd op dat land. Diner in een boeddhistisch klooster bij Koyasan, waar ze de meest geweldige, verfijnde en prachtige opgediende vegetarische gerechten serveren die ik ooit heb gegeten.’

Tot slot drie redenen om Daphne op Donderdag te beluisteren:
1: De altijd gezellige May-Britt Mobach zit erin, haha!
2: Het zijn gesprekken van een uur met gasten die ik inspirerend vind, over hun leven, carrièrekeuzes en de veranderingen die ze hebben doorgemaakt. De toon is positief en optimistisch, alsof je bij een gesprek met vriendinnen zit.
3: Je steekt er wat van op, zoals: waarom je je buikvet moet koesteren, wat de negen eigenschappen zijn van goed ouder worden én je leert dat er twee soorten mensen zijn: zuigtabletten en bruistabletten.’

Daphne op Donderdag is te beluisteren via Spotify, Apple Music, podcastluisteren.nl en www.daphnedeckers.nl.
De columnbundel De zorgen zijn voor morgen (uitgeverij Podium) is te koop bij alle boekhandels.

Beeld credits: Yvette Kulkens