Huilen om Viggo

Vroeg je vroeger met wie je verkering wilde, dan zei je Viggo Waas. Want knap, slim, lekker Amsterdams, sportief, goedgekleed, omringd door leuke vrienden (en trouw in zijn vriendschappen) en ook nog eens grappig. Viggo had dat onbereikbare ‘je ne sais quoi’. Zelfs toen je ouder werd en zelf zeldzaam gelukkig was, bleef hij bovenaan de lijst van bekende leuke mannen. Omdat hij anders was. En zelfstandig.

Ik had Viggo een tijdje niet gezien. Nu weet ik waarom. Het gebeurde ergens vorig jaar in maart. Zomaar ineens. Hij viel op de grond en dacht: dit is het misschien. Misschien ga ik nu wel dood. Mensen vroegen of ze een ambulance moesten bellen en hij wilde zeggen ‘ja!’ maar er kwam niets uit zijn mond. Gelukkig was hij omringd door doortastende types. Hups, die ambulance moest er komen. En goddank was het ziekenhuis vlakbij. Viggo had ondanks alle ellende toch wind mee. Bijkomen was lastig. Zwaar. En toen de pijp uit zijn mond mocht zei hij: ‘Dit wordt lang en zwaar.’

Gisteren was hij bij Humberto. Hij schoof pas aan na de reclamebreak, anders was het te zwaar. Peter Heerschop zat er al wel, een vangnet voor zijn vriend.

‘Ben je zenuwachtig?’ vroeg Humberto toen Viggo aan tafel zat. ‘Een beetje wel,’ had Viggo geantwoord. Hij wist niet wat de emoties met hem zouden doen. Met zijn stem bijvoorbeeld.

Viggo vertelde zijn verhaal, af en toe ondersteund door Peter Heerschop met de medische uitleg van Erik Scherder, die precies vertelde wat er in het hoofd van Viggo was gebeurd.

Ik keek toch steeds naar Viggo. Naar zijn grijze haar, wat hem waarschijnlijk niks kan schelen. Geen ijdeltuit die de tijd van zijn stoep wil vegen. Gewoon een echte man die het leven laat gaan. Frisgewassen en met lekker kort haar. Wel gingen zijn duim en wijsvinger steeds naar zijn oorlel. Daar kneep hij dan even in. Ik moet daar steeds aan denken.

Beeld: RTL, Humberto