Alles wat je denkt als je als volwassene op dansles gaat

Als klein meisje was ik er verzot op: klassiek ballet. Elke week hees ik me in een roze pakje en strikte ik mijn elastieken schoentjes en danste ik samen met mijn vriendinnetjes de sterren van de hemel (dachten we). Een professionele carrière is het nooit geworden en uiteindelijk werd het een moetje waardoor ik op woensdagmiddag niet mijn mijn vriendinnen af kon spreken. Ik stopte en heb nooit meer teruggekeken. Tot mijn psycholoog me aanraadde om dingen te gaan doen die mij als kind geluk brachten. En dus raapte ik al mijn moed bij elkaar en gaf ik mezelf op voor een cursus ballet voor volwassenen. Dat doe ik wel even dacht ik, maar toch leerde ik dat ik eigenlijk geen sierlijk bot in mijn lichaam heb. Dit is alles wat er tijdens die allereerste les door mijn hoofd schoot.

1. Alles is leuker met een nieuwe outfit, maar waarom lijk ik in dit pakje als een soort mislukte ballerina met rolletjes waarvan ik niet wist dat ik ze had?

2. Oh, de docente geeft aan dat je in zulke pakjes alles hóórt te zien, zodat het publiek je spieren kan bewonderen. Dat je voor het vinden van mijn spieren eerst een paar liter Sauvignon Blanc, mijn wekelijkse bak Ben & Jerry’s en een pasta carbonara of twee weg moet denken, daar hadden de makers van deze outfits vast niet aan gedacht.

3. Sorry, maar deze spiegel haat mij gewoon. Je. Ziet. Echt. Alles.

4. Ah oké, dit is dus geen beginnersklasje. De Franse termen vliegen me om de oren en het enige wat ik in het Frans ken is: ‘Une coupe de champagne, s’il vous plaît.’

5. Ritme is ook niet echt mijn sterkste kant. Hoe kan het dat het hele klasje omhoog springt terwijl ik alweer land? Zwaartekracht is absoluut niet mijn beste vriend op dit moment.

6. Ik dwaalde af tijdens de uitleg en nu weet ik niet wat ik moet doen. Dit was vroeger, zonder baan, boodschappenlijstjes en andere grotemensenverplichtingen toch een stuk makkelijker te volgen. HELP!

7. Ja, nu ben ik dus gewoon een compleet eigen dans aan het verzinnen. Ook knap.

8. Wat is dit voor topsport? Ik sta te trillen en te zweten alsof ik zojuist auditie heb gedaan voor de Hunger Games. Kunnen we even pauze nemen?

9. Ik. Wil. Huilen.

10. Hoe kan het dat ik vroeger zo lenig was dat ik mezelf bijna twee keer kon opvouwen en dat ik nu door twee mensen die hier niet om hebben gevraagd de barre af geholpen moet worden? Note to self: meer stretchen.

11. Dit wordt beter. Mijn toxic trait is dat ik het liefst meteen iets wil kunnen, anders vind ik het niet meer interessant. Gelukkig drukten mijn lieve lesgenoten me op het hart dat je er echt beter in wordt zodra je het vaker doet, en dat hopen we dan maar.

Beeld: This Is Us, Disney+