Dating Disasters: ‘We dansten de hele avond als magneten om elkaar heen, dit was vuurwerk alom’

In Dating Disasters vertellen anonieme lezers over hun gênantste, meest tenenkrommende en dramatische dates. Deze week: deel twee van de prins in het witte vliegtuig.

Hoe kan het toch dat het al-tijd zo gaat? Op het moment dat je bijna niet meer aan iemand denkt, staat-ie weer op de stoep. Het is alsof alle mannen bij hun geboorte zo’n radar hebben gekregen waardoor ze precies weten wanneer het tijd is om toe te slaan. Mocht dat niet zo zijn, dan vind ik deze onhandige vorm van intuïtie echt heel knap.

Niet dat ik het erg vond hoor, verre van. Hij verontschuldigde zich voor het feit dat het allemaal zo lang had geduurd en viel meteen met de deur in huis: hij wilde wat afspreken. Ik hou van een man met een plan, dus ik was uiteraard direct gecharmeerd, maar het maakte me ook zenuwachtig. Ik herinner me dat ik een tijdje de boot heb afgehouden voordat die afspraak ook daadwerkelijk plaatsvond.

Op de dag van onze eerste date vloog ik als een kip zonder kop door mijn huis. Niet dat dat iets nieuws is voor mij, maar ik was bloednerveus. Ik appte mijn vriendin een paniekerige: ‘Wat als het niet leuk is? Wat als hij niet knap is? Wat als ik wil dat hij gaat en ik dat niet durf te zeggen? HELP!’ Die zenuwen bleken onterecht. Het moment dat hij de trap op kwam lopen zag ik weer waarom ik zo met mijn mond vol tanden had gezeten in dat vliegtuig: hij was ontzettend knap. En leuk. En ik wilde helemaal niet dat hij weer wegging, integendeel. De avond was ontzettend gezellig. We dronken wat, aten wat, kletsten aan één stuk door en deelden een waanzinnige zoen nadat ik (vraag me niet waarom) onze horoscoop aan het voorlezen was en hij vroeg of er ook iets in stond over een zoen op de bank. Waar mijn benen eerst licht wiebelig aanvoelden, bleken ze nu op standje gevoelloos te staan. Hoe kon ik zo snel verkocht zijn? Ik sprak mezelf streng toe om even heel gauw normaal te doen.

We besloten dan ook (lees: ik besloot) om het rustig aan te doen en we spraken af om elkaar een week of twee later weer te zien. We hadden immers alle tijd, toch? En van een beetje uitgestelde bevrediging is nog nooit iemand een slechter mens geworden. Op de afgesproken datum reed ik met de zenuwen in mijn buik zijn kant op. Het was lang geleden dat ik iemand écht leuk had gevonden en ook al zou ik het op dat moment nooit hebben toegegeven; ik vond hem heel erg leuk.

Dat de regenachtige zomerdag onze plannen letterlijk in het water liet vallen, mocht de pret niet drukken. We wandelden door de stad, kusten in de regen en kookten (tussen hevige zoenpartijen op zijn aanrecht door) een maaltijd waar ik nul interesse in had aangezien ik alleen maar naar die blauwe ogen kon kijken. We dansten de hele avond als twee magneten om elkaar heen en de vonken spatten er vanaf. Ik schrok ervan, maar vond het ook heerlijk. Wel besloot ik om die avond naar huis te gaan, hoe graag ik ook wilde blijven. Nu had ik dat waarschijnlijk anders aangepakt, maar ik moest de boel even laten bezinken en nogmaals: we hadden alle tijd van de wereld.

Toen gebeurde dat ene waar je altijd een beetje bang voor bent als je iemand leuk vindt: het werd steeds stiller aan de overkant en uiteindelijk wilde hij langskomen om te praten. Nou, dan weet je het wel. Wat een gesprek moest worden over het feit dat de timing niet helemaal lekker was, werd (tegen beter weten in) een avond, nacht en ochtend van pure aantrekkingskracht. Die verdomde magneten ook.

Suf van het slaaptekort vonden we onszelf de volgende ochtend aan de ontbijttafel. Wat moesten we hier nu mee? Uiteindelijk besloot ik zelf de knoop door te hakken: ik wilde niet verder met iemand die nog zo twijfelde, ook als het zo goed voelde. Juíst als het zo goed voelde. Met hem moest het óf een echte kans krijgen, óf gewoon niet. Dit was namelijk geen ‘hinderlijke rotjes van je buurjongen op 30 december’-situatie, nee, dit was een ‘Onafhankelijkheidsdag, oudejaarsavond en het einde van een festival met een veel te groot budget’-scenario. Vuurwerk alom.

Al ben ik wel nieuwsgierig, ik heb geen idee hoe het nu met hem gaat. We vlogen, net als bij onze ontmoeting, allebei een andere kant op en zijn simpelweg blijven vliegen. Ach ja, het is wat het is en heb je daadwerkelijk een écht liefdesleven gehad zonder the one that got away? Zoals onze vriendin Carrie B zou zeggen: some romance stories aren’t epic novels, some are just short stories. En zo is het maar net.

Wil jij jouw Dating Disasters ook met ons delen? Leuk! Stuur een mail naar info@amayzine.com en misschien lees je jouw verhaal hier binnenkort wel terug.