Even nog over David Beckham, de docu

Iedereen heeft het over de nieuwe Netflix-hit Beckham, en ik ook. Die affaire met Rebecca Loos interesseerde mij het minst van alles. Ik begreep die arme jongen best. Net verkocht aan Madrid, gekatapulteerd worden naar een land waarvan je taal noch cultuur kent, Victoria die alleen in de weekenden bij je is, een jong gezin en dan een PA die het land wel kent en je steun en toeverlaat is…

Ik vond vooral zijn liefde voor het voetbal zo mooi. Wedstrijden die zich als romans voltrokken met winnende goals in de laatste drie minuten en fans die hem een klein jaar op de strafbank zetten om hem vervolgens ineens massaal te steunen met het lied ‘One David Beckham, there’s only one David Beckham’.

De mooiste sequentie vind ik toch wel het hoofdstuk Diego Simeone. Dat is de Argentijnse speler die een schwalbe maakte waardoor Beckham een rode kaart kreeg. Dat daarna Engeland verloor (want ze moesten de wedstrijd met tien man verder spelen) vond iedereen de schuld van David Beckham. Een klein jaar lang werd hij overal afgemaakt. In de pers, op het veld, op straat. O-ve-ral. Als hij door iemand werd geschopt of getackeld, juichten de supporters van zijn eigen club zo hard dat je zou denken dat ze gescoord hadden.

Tijdens de kwartfinale van de Champions League tuusen Manchester United en Inter Milan in het Old Trafford stadion verandert er iets. Tijdens de wedstrijd gaan de supporters ineens achter Beckham staan. Ze zingen, ze juichen en het spel van David verandert en ineens winnen ze. Aan het eind van de wedstrijd wil Simeone, de reden dat Beckham een gitzwart jaar had, shirts wisselen. Beckham doet het. ‘En?’ vraagt de interviewer van de documentaire aan David Beckham. ‘Heb je er later pijltjes naar gegooid?’ ‘No.’ David glimlacht. ‘I frame dit.’
En dat, dat ingelijste shirt van je plaaggeest, dat getuigt van de grootsheid van Beckham en is voor mij de reden waarom je deze documentaire moet zien.