Quarterlife Diaries: ‘Het is een vreemde achtbaan van emoties, zo’n verlies’

In Quarterlife Diaries neem ik je wekelijks mee in alle dingen waar ik, als bijna 30-jarige, tegenaan loop. Om mijn hart te luchten vooral, maar ook om iedereen die samen met mij in het Quarterlife bootje zit een hart onder de riem te steken. Je bent namelijk absoluut niet alleen. Deze week: verlies.

Ik ben een zondagskind; ik heb altijd veel geluk gehad in het leven. Ik groeide op in een warm gezin, kreeg genoeg kansen aangereikt inclusief alle ruimte om die te grijpen en ik was altijd omringd door liefde en familie. Een kleine familie, want de ouders van mijn vader overleden al ver voordat mijn ouders elkaar überhaupt leerden kennen. Des te hechter was dus de band met de ouders van mijn moeder, de enige opa en oma die ik gekend heb. Samen vormden we ‘een cluppie’, riep mijn oma altijd.

En dat cluppie was fijn. Mijn opa en oma waren er, ondanks het feit dat ze aan de andere kant van het land woonden, altijd. Voor iedere verjaardag, diploma-uitreiking en heel vaak gewoon zomaar stapten ze in de auto. Ik hoefde bij een bijzondere gebeurtenis maar op te kijken en ja hoor, daar stonden ze weer: trots als altijd. Oma noemde zichzelf altijd mijn grootste fan, en grootste fans staan natuurlijk altijd vooraan.

Wij waren als kind ook veel bij hen. Ik herinner me talloze logeerpartijen waar mijn zusje en ik superlaat op mochten blijven (in realiteit was dat waarschijnlijk ongeveer een half uur langer dan normaal), waar we chocolaatjes snoepten na het tandenpoetsen (want dat mocht thuis niet) en ochtenden waarop we ons in hun grote bed verstopten terwijl opa beneden koffie stond te maken die hij liefhebbend op bed kwam uitserveren aan oma. Wij kregen dan tumtums en een pakje Taxi: een feestontbijt dat we in bed oppeuzelden. Het was simpel maar zo fijn. De avonden vulden we met ‘meidenpraat’, waarbij we opa wegstuurden om boven naar het nieuws te kijken en ik bij oma op schoot kroop om haar al mijn geheimen te vertellen. Jaren later deden we dat nog steeds, alleen zat ik dan gewoon naast haar en mocht opa erbij blijven; hij hoorde de helft toch niet meer.

Je voelt het misschien al aankomen aangezien ik zo veel in de verleden tijd praat: vorig jaar hebben we helaas afscheid moeten nemen van die lieve oma. Het was de eerste keer dat ik iemand verloor die zo dicht bij me stond. Het is een vreemde achtbaan van emoties, dat verlies, één waar ik nog nooit in had gezeten. In het begin takelde het karretje langzaam omhoog en had ik het gevoel dat ik er best goed mee om kon gaan. Ik huilde wel, maar ik had mijn emoties goed onder controle. Nu, bijna een jaar later, vliegt datzelfde karretje met een bloedgang naar beneden en word ik op de meest willekeurige momenten overspoeld door emoties waarvan ik niet wist dat ik ze had. Ik voel verdriet, gemis en angst voor wat er komen gaat, want dit zal niet het laatste verlies zijn waar ik mee te maken krijg.

Toch overheerst er regelmatig een gevoel van trots en liefde als ik aan haar denk. Ik lijk namelijk ontzettend veel op haar. Ik heb haar doorzettingsvermogen en scherpe humor en ik was nooit blij met mijn ogen tot ik opmerkte dat ze op die van haar leken. Het waren de liefste ogen die ik ooit had gezien, dus bij mij zat het dan ook wel goed, bepaalde ik. Ik kies er dan ook voor om op momenten van verdriet en gemis over haar te praten. Ik vertel dan over die keer dat ik op vakantie van de ene op de andere dag in het water durfde te springen omdat ze had gezegd: ‘Wat je vandaag niet durft, durf je morgen’, het relatieadvies waarvan de kern altijd was dat ik mijn biezen moest pakken omdat zij en opa ook wel twintig keer uit elkaar waren geweest voordat ze gingen trouwen, dat ze de auto altijd ‘zegende’ met drie zachte klopjes op de motorkap om ons te verzekeren van een veilige reis en over de talloze keren dat ze mij haar lijfspreuk ‘alleen rust kan je redden’ op het hart drukte als ik ergens mee in de knel zat. Het geeft me troost om haar op die manier dichtbij me te houden.

Het is iets heel geks, dat rouwen. De overweldigende mengelmoes van emoties is er één die ik nooit aan zag komen en het gaat me waarschijnlijk nog een flinke tijd kosten om er mijn weg in te vinden. Of misschien hoeft dat wel helemaal niet en is dit gewoon iets wat er nu bij hoort. Hoe dan ook, ik zal altijd over haar blijven vertellen. Want ook al is ze niet meer bij ons, ik blijf haar grootste fan.